Κύριε διευθυντά
Το πρωτοσέλιδο σχόλιό σας στην «Κ» της 5ης Απριλίου διακρίνει η ρεαλιστική, «έξω από τα δόντια» αντιμετώπιση της παράνομης οικοδομικής εκμετάλλευσης, ιδιαίτερα στα νησιά μας. Η Μύκονος προσφέρει το πρόσφατο, κραυγαλέο παράδειγμα όπου μεγαλόσχημες αυθαιρεσίες, επωφελούμενες διαχρονικά από την τερατώδη γραφειοκρατία, καταλύουν κάθε νομική, δικαιωματική προστασία των απλών πολιτών.
Αγνωστη στο ευρύ κοινό παραμένει η περίπτωση του Ναυτικού Ομίλου Χίου, ένδοξου κατάλοιπου επιφανών Χιωτών που αποπειράθηκαν να δημιουργήσουν μια παραλιακή Μπέλλα Βίστα στην ελεύθερη Ελλάδα αντικριστά από την κατακαμένη Σμύρνη. Ο ΝΟΧ ιδρύθηκε το 1930. Ολόκληρη την ακτή της Μπέλλα Βίστα, από τη Νέα Προκυμαία του λιμανιού μας μέχρι τα περιβόλια του μαγευτικού Κάμπου (7 χλμ. περίπου), κοσμούσαν μέχρι και τη δεκαετία του 1970 θαυμάσιες κατοικίες με κήπους, όπως των Ζυγομαλά, Χανδρή, Γεωργαντή, Μίχαλου, Λιβανού, Ασπιώτη, κ.ά.
Η promenade άρχιζε από την προκυμαία του λιμανιού, στρωμένη με ροδαλό γρανιτομάρμαρο από το αρχαίο λατομείο του Βικιού στη βόρεια Χίο και κατέληγε στα παραθαλάσσια ουζερί του Κονταριού με τους ψαρομεζέδες. Σε περίοπτο σημείο της βρίσκεται το υπό ανακαίνιση παραδοσιακό Ξενία του νησιού, ενώ στο κεντρικότερο σημείο της υψώνει το ανάστημά του το διεθνούς ακτινοβολίας Maritime Centre του κοινωφελούς ιδρύματος Μαρίας Τσάκου.
Στις αθλητικές εγκαταστάσεις του ΝΟΧ, στις πανέμορφες κωπηλατικές λέμβους του (μεταπολεμικό δώρο των Chios Charities του Λονδίνου με πρωτοβουλία των οικογενειών Καλβοκορέση και Ράλλη – 1948) αγωνίστηκαν και ανδρώθηκαν πολλές γενιές νέων του νησιού. Ο ΝΟΧ διέπρεψε για δεκαετίες σε πανελλήνιους αγώνες κολύμβησης, πόλο, κωπηλασίας, ιστιοπλοΐας. Πολλοί αθλητές του αντιπροσώπευσαν την Ελλάδα σε διεθνείς συναντήσεις.
Οι πρώτες απαράδεκτες αυθαιρεσίες ξεκίνησαν επί χούντας, όταν οι κομψές ξύλινες εξέδρες και στέγαστρα του αρχικού ΝΟΧ κατεδαφίστηκαν για να χτιστεί μία διώροφη τσιμεντένια απομίμηση εξοχικού εστιατορίου: κουζίνες και καθιστικά στο ισόγειο, απροστάτευτες τζαμένιες επιφάνειες εκατοντάδων τετραγωνικών σε όροφο πάνω από τη θάλασσα, έκθετες στους ανέμους του Αιγαίου και στον καυτό ήλιο. Οι χώροι κολύμβησης και αθλοπαιδιών αντικαταστάθηκαν από αδιέξοδη τσιμεντένια πισίνα θαλάσσιου νερού που γρήγορα μεταβλήθηκε σε βούρκο λάσπης. Το κτίριο απαξιώθηκε από τη νεολαία του νησιού και εγκαταλείφθηκε εξ ανάγκης λίγα χρόνια αργότερα, ρημαγμένο από τη θάλασσα και τους ανέμους, παραμελημένο από τον δήμο και την πολιτεία, ασυντήρητο συνονθύλευμα τσιμέντου, σίδερου και γυαλιού χωρίς καμία απολύτως αρχιτεκτονική ή λειτουργική σχέση με το χιώτικο περιβάλλον, αστικό ή ναυτικό.
Το επίφοβο ερείπιο του σχεδόν αιωνόβιου πλέον ΝΟΧ (1930-2030;) αναδεικνύει αυθαιρεσίες ανάλογες των αυθαιρεσιών της Μυκόνου, εφάμιλλα συνυφασμένες με γνώριμες ελληνικές παθογένειες: επίμονη διαχρονική παρανομία που θέτει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, υποκρισία και προφανής κερδοσκοπία των δημοτικών και πολεοδομικών υπευθύνων. Η αντικριστή μας τουρκική κωμόπολη του Τσεσμέ (Βρύση παλαιότερα) υποδέχεται τους ναυταθλητές σε λαμπρό, σύγχρονο ναυτικό όμιλο με εξαιρετικές, πλήρως λειτουργικές εγκαταστάσεις. Αξίζει άλλωστε να σημειωθεί ότι το επισφαλές ερείπιο του ΝΟΧ ανακηρύχθηκε προ ετών «διατηρητέο» από την Υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων με έδρα τη Μυτιλήνη, ενώ ταυτόχρονα η πολεοδομία Χίου αδιαφορεί παντελώς για την επικινδυνότητά του, παρά τις επανειλημμένες καταγγελίες κατοίκων και τοπικών εφημερίδων.
