Κύριε διευθυντά
Επ’ ευκαιρία της πρόσφατης παγκόσμιας ημέρας αδέσποτων ζώων (4/4), παραθέτω ένα σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο «Πλάνητες», της Πολωνής νομπελίστριας Ολγα Τοκάρτσουκ. Η λογοτεχνία έχει τον τρόπο της. Μακάρι το απόσπασμα να λειτουργήσει ευεργετικά –σε όποιο βαθμό το χρειαζόμαστε– για την εξάλειψη των αδέσποτων φίλων μας, με τον πιο αρμόζοντα τρόπο, αυτόν της υιοθεσίας:
«(…) Οταν ο Ατατούρκ έκανε τις σημαντικές του μεταρρυθμίσεις, τη δεκαετία του ’20, η Κωνσταντινούπολη ήταν γεμάτη ημιάγρια, αδέσποτα σκυλιά. (…) Εμεναν στα ντοκ του λιμανιού, ανάμεσα στα καφενεία και τα εστιατόρια, στους δρόμους και τις πλατείες. Τη νύχτα κινούσαν προς την πόλη για αναζήτηση τροφής, δαγκώνονταν, έψαχναν στα σκουπίδια. Ανεπιθύμητα, έφταναν στην παλιά, φυσική τους συμπεριφορά, ενώνονταν σε αγέλες και ακολουθούσαν μια επικεφαλής σκύλα, όπως οι λύκοι και τα τσακάλια.
Ο Ατατούρκ όμως ήθελε να κάνει την Τουρκία πολιτισμένο μέρος. Στη διάρκεια μερικών ημερών, ειδικές μονάδες αιχμαλώτισαν χιλιάδες σκυλιά και τα πήγαν σε κάποια κοντινά ακατοίκητα νησιά. Εκεί τα άφησαν ελεύθερα.
Εχοντας στερηθεί το γλυκό νερό και την τροφή, άρχισαν να τρώνε το ένα το άλλο. Μετά από τρεις τέσσερις εβδομάδες οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης, ειδικά όσοι είχαν κάποιο μπαλκόνι προς τη θάλασσα, καθώς και οι πελάτες στις ψαροταβέρνες στην ακτή άκουγαν το κλάμα των σκυλιών, ενώ αργότερα άρχισαν να νιώθουν μια φρικτή βρόμα που ερχόταν σε κύματα με τον αέρα…».
Η συγγραφέας κλείνει τη διήγησή της με την αποστροφή: «Εκείνη τη νύχτα μού έρχονταν όλο και περισσότερες αποδείξεις ενοχής, μέχρι που με έλουσε κρύος ιδρώτας. Ας πούμε, για κείνο το κουτάβι, που πάγωσε και ψόφησε επειδή είχε για σπιτάκι μια αναποδογυρισμένη μεταλλική μπανιέρα».
