Κύριε διευθυντά
Στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο Ράινχαρντ Χάιντριχ, διοικητής των ταγμάτων SS, ήταν επιφορτισμένος με τη διοργάνωση του τρόπου μαζικής εξόντωσης των Εβραίων της Ευρώπης, δηλαδή έπρεπε να φροντίσει να βρει το πιο ορθολογικό σύστημα σχέσεως κόστους/αποτελέσματος. Τα κατάφερνε καλά, μέχρι που παρτιζάνοι Τσέχοι τού στήσανε καρτέρι και τον σκότωσαν μέσα στο αυτοκίνητό του, ενώ κατευθυνόταν στο Βερολίνο από την Πράγα.
Γιατί όμως τα λέω αυτά και τι σχέση έχουν με την τωρινή μας ζωή; Τα λέω διότι ο Χάιντριχ ήταν βιολιστής, γόνος οικογένειας μουσικών με πατέρα συνθέτη και τραγουδιστή όπερας.
Λένε πως η μουσική ηρεμεί τα ήθη και μαλακώνει την ψυχή, στην περίπτωση όμως του ναζισμού δεν κατάφερε να επιβληθεί σε έναν λαό με μουσική κουλτούρα τέτοια, που δεύτερη δεν υπήρχε στον κόσμο. Αυτός ο κόσμος κατόρθωσε μεν να απαλλαγεί από διάφορα απολυταρχικά καθεστώτα που τον απειλούσαν, αλλά τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με μια άλλη δικτατορία, με τη δικτατορία της «ενιαίας σκέψης», που επιδιώκει να μας επιβληθεί, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου να την αποτρέψει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στον ΟΗΕ σε σύνολο 184 κρατών-μελών, τα 104 είναι καθεστώτα απολυταρχικά (μεταξύ αυτών η Κίνα, η Ρωσία, το Ιράν) και ενώ τα αντανακλαστικά μας έχουν αμβλυνθεί, διατρέχουμε σοβαρότατο κίνδυνο από τις χώρες αυτές και πρέπει να ξυπνήσουμε.
