Κύριε διευθυντά
Εύστοχες οι γλωσσικές επισημάνσεις του πανεπιστημιακού καθηγητή ∆ιονυσίου Κόκκινου, στο φύλλο της έγκριτης εφημερίδας σας (1/4/23), με τίτλο «Μέντωρ, mentoring, γιατί όχι και μεντορεία;».
Σύμφωνα με το ομηρικό λεξικό, ο δίος Μέντωρ (-ορος), γιος του Ιθακήσιου Αλκίμου, ήταν πιστός φίλος του Οδυσσέα, Οδυσήος αμύμονος εταίρος, και συνετός σύμβουλος, στον οποίο ο γιος του Λαέρτη, φεύγοντας για την Τροία, είχε εμπιστευθεί την προστασία του βασιλικού του οίκου και, κυρίως, την επίβλεψη του Τηλεμάχου. Η Αθηνά, άλλωστε, συχνά έπαιρνε τη μορφή του, όταν ήθελε να συμβουλεύσει τον γιο του ήρωα (Οδύσ. β, 225 κ.ε. δ 654, ρ 68).
Ετσι, μεταφορικά η λέξη στη νεοελληνική γλώσσα σημαίνει τον σύμβουλο, καθοδηγητή, οδηγό (πολιτικό και πνευματικό) και, με τη σημασία αυτή, πέρασε αυτούσια στις ευρωπαϊκές γλώσσες, ιδιαίτερα στη γαλλική και στην αγγλική (mentor).
Ωστόσο, για την καθιέρωση του νεολογισμού μεντορεία (πρβλ. μεντόρειος, εκτόρειος, νεστόρειος), αρμόδιοι να αποφανθούν είναι οι κορυφαίοι γλωσσολόγοι μας Γεώργιος Μπαμπινιώτης και Χριστόφορος Χαραλαμπάκης υιοθετώντας την ανωτέρω γραφή στο νεοελληνικό γλωσσολόγιο, όχι ως αντιδάνειο, αφού η λέξη είναι ακραιφνώς ελληνική, αλλά κατ’ αναλογία προς τη λέξη στεντόρειος, από τον ήρωα του Τρωικού πολέμου Στέντορα, περίφημο για τη δύναμη της φωνής του: στεντορεία τη φωνή (Πρβλ. Ιλ. Ε 785, μεγαλήτορι χαλκεοφώνω Στέντορι και κήρυξ Στεντόρειος, Αριστοτ. Πολιτικά).
