Κύριε διευθυντά
Στην κυριακάτικη «Καθημερινή» (29-30 Απριλίου, Οικονομική σελ. 3) διάβασα ένα λίαν ενδιαφέρον ρεπορτάζ σχετικά με τους νέους μας, υψηλού μορφωτικού επιπέδου, που μεταναστεύουν. Η δημόσια δαπάνη για κάθε νέο (πτυχιούχο και διδάκτορα) «εκτιμάται σε 34.037 ευρώ». Αν υπολογίσουμε και τα έξοδα της οικογένειας για διατροφή, φροντιστήρια κ.λπ., έχουμε ένα ποσό της τάξεως των 100.000 ευρώ. Αυτό το ποσόν δεν επενδύεται στην Ελλάδα αλλά στην αλλοδαπή ως συνέπεια του brain drain (διαρροή εγκεφάλων). Η διαφορά brain drain – brain gain (επιστροφή εγκεφάλων) κατά το 2012 υπολογίζεται σε 39.100 άτομα. Μειώθηκε στις 5.900 το έτος 2021. Ενθαρρυντικά τα νούμερα, αλλά χρειάζονται ακόμη πολλά για να επαναφέρουμε τον μεγάλο αριθμό μεταναστών. Κατά τη δεκαετία 2010-2021 ο αριθμός τους έφτανε τα 592.200 άτομα. Βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, ακούμε τους αρχηγούς των κομμάτων να μεριμνούν περί πολλών, αλλά περί brain gain, σιγή ιχθύος. Ο πρωθυπουργός κάτι ψέλλισε: «Στο τέλος της ερχόμενης τετραετίας ο μέσος μισθός θα φτάσει τα 1.500 ευρώ». Αυτό μπορεί να αποτελέσει δέλεαρ για να επιστρέψουν οι νέοι επιστήμονες: Στην πλειονότητά τους απασχολούνται σε πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα της Ευρώπης και της Αμερικής. Αυτό που προσελκύει τους νέους είναι βέβαια και ο μισθός, αλλά κυρίως οι συνθήκες εργασίας. Εκεί ο κανόνας είναι «ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση». Εδώ η επιλογή γίνεται «για το δικό μας παιδί να βρούμε ή να δημιουργήσουμε μια ανάλογη θέση». Να θυμίσουμε και ένα ανέκδοτο, παλιάς κοπής: Ο κομματάρχης ζητάει από τον υπουργό ρουσφέτι. – Ο γιος μου είναι τεμπελάκος και σπάταλος. Θέλω να τον βολέψεις κάπου με έναν μικρό μισθό για να μαζευτεί. – Με τρία χιλιάρικα είναι καλά; – Οχι, βρε αδελφέ, είναι πολλά. – ∆ύο χιλιάρικα; – Οχι, κάπου με πέντε-έξι κατοστάρικα για να στρώσει. – Αδύνατο. Για μια τέτοια θέση πρέπει να δώσει εξετάσεις!
