Κύριε διευθυντά
Είμαι ταχτικός αναγνώστης του κ. Παντελή Μπουκάλα και αυτό μου δίνει αφορμές να διαφωνώ καμιά φορά, λιανικώς ή χονδρικώς. Θα ήθελα να διευκρινίσω (με πολύχρονη προσωπική πείρα) ότι η «εφημερία τομέως» στην οποία αναφέρθηκε ειρωνικά («Καθημερινή» 4/5) δεν αποτελεί ελληνική ανακάλυψη. Σε όλα σχεδόν τα μη πανεπιστημιακά νοσοκομεία Αμερικής και Καναδά, και σε πολλά της δυτικής Ευρώπης, ακόμα και πανεπιστημιακά, οι εφημερίες της παθολογίας καλύπτονται όχι μόνο αμιγώς από παθολόγους οι οποίοι όλο και λιγοστεύουν, αλλά και από τις υπο-ειδικότητες της παθολογίας. Ετσι λειτουργεί ο τομέας με τον «physician in chief» επικεφαλής. Τοπικές παραλλαγές υπάρχουν πολλές, αφού τα νοσοκομεία είναι αυτοδιοίκητα και οι ανάγκες διαφορετικές. ∆εν θα αναφερθώ στην ανάγκη αυτής της ταχτικής, την οποία αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι του σιναφιού. Ολοι οι γιατροί (οι νέοι ιδίως) που έχουν κάνει 3 χρόνια γενική παθολογία (πριν από την υποειδικότητα) πρέπει να μπορούν να αντιμετωπίσουν τα παθολογικά περιστατικά μιας εφημερίας.
Ακόμα και οι καρδιολόγοι… Εννοείται οι εφημερεύοντες δεν πάνε… φουνταριστοί, αλλά λειτουργούν σε ένα οργανωμένο περιβάλλον με υπηρεσίες επειγόντων, hospitalists, διαθέσιμους γιατρούς άλλων ειδικοτήτων για βοήθεια (έστω τηλεφωνική αν χρειαστεί) κ.λπ. Αλλά η εφημερία, εφημερία! Τέλος, οι γνώμες των ειδικών διίστανται, αν το φαινόμενο του κομματικού συνδικαλισμού, όπου αυτό υπάρχει, είναι η αιτία ή το αποτέλεσμα της κακοδαιμονίας των ελληνικών νοσοκομείων.
