Κύριε διευθυντά
Ακρως ενδιαφέρον το άρθρο του διακεκριμένου συγγραφέα και δεινού αθηναιογράφου Νίκου Βατόπουλου, με θέμα «Το 1920 και το 1960 στα στενά της Χαριλάου Τρικούπη» («Καθημερινή», Πτυχές, 7/5/’23). Στο πληροφοριακό κείμενο του συντάκτη θα ήθελα να προσθέσω μερικά στοιχεία για την οδωνυμία της περιοχής. Η κεντρική και πασίγνωστη οδός Χαριλάου Τρικούπη, από τον μεγάλο πολιτικό της Νεότερης Ελλάδας (1833-1896), ονομαζόταν ώς τα τέλη του προπερασμένου αιώνα (1898) οδός Πινακωτών, γιατί έφτανε ώς τα Πινακωτά, συνοικία της Αθήνας, ανατολικά του λόφου του Στρέφη – απ’ όπου περνούσε ο χείμαρρος Κυκλοβόρος· ονομασία πιθανόν από τους κατασκευαστές πινακωτών = ξύλινων θηκών για το ψωμί που πήγαιναν στον φούρνο. Στην οδό Πινακωτών 15 έμενε ο ποιητής Γεώργιος Σουρής, ενώ ο ποιητής Γεώργιος ∆ροσίνης στην οδό Παρθεναγωγείου 2, από το Αρσάκειο Εκπαιδευτήριο (νυν Πεσματζόγλου).
Παράλληλα, η οδός Εμμανουήλ Μπενάκη, από τον πολιτικό και εθνικό ευεργέτη (1843-1929), ονομαζόταν παλαιότερα Προαστ(ε)ίου, γιατί οδηγούσε στην ομώνυμη συνοικία, κτισμένη αυθαίρετα από Κυκλαδίτες εργάτες. Παρόμοια, η οδός Βουκουρεστίου, για την ελληνική κοινότητα της ρουμανικής πρωτεύουσας, ονομαζόταν, ώς το 1930, Αγχεσμού, ονομασία ώς το 1832 του Λυκαβηττού, και αργότερα, της βορειοανατολικής πλευράς του λόφου, καθώς αναφέρει και ο Παυσανίας, «ὄρος οὐ μέγα», με το άγαλμα του Αγχεσμίου ∆ιός.
