Κύριε διευθυντά
Στη στήλη του κ. Παντελή Μπουκάλα (φύλλο 2/5) γίνονται αυστηρά σχόλια για το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας μας, όπως και για το πρόσφατο νομοσχέδιο της αν. υπουργού Μίνας Γκάγκα, το οποίο αποσύρθηκε. Τονίζει στο άρθρο του ο κ. Μπουκάλας ότι όπως κατάντησε το ΕΣΥ στις ημέρες μας και ιδίως επί κυβερνήσεως Ν.∆., μας υποτιμά και μας ταπεινώνει.
Ερχεται στη μνήμη μου ο στίχος με τον οποίο αρχίζει ένα σπουδαίο ποίημα του Γ. Σεφέρη. «Και όμως πρέπει να λογαριάσουμε πώς προχωρούμε». Μου χρησιμεύει αυτός ο στίχος, ανεξάρτητα από τη θέση και τη σημασία που έχει στο ποίημα, για να εκφράσω τη γνώμη μου πάνω στην εξέλιξη του συστήματος Υγείας στη χώρα μας. Χρησιμοποιώ βέβαια τα πολλά χρόνια μου για να έχω μία, ας το πούμε, γενική θεώρηση, πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα στην Υγεία, από την εποχή της δικτατορίας του Μεταξά μέχρι σήμερα, μετά ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο εμφύλιος πόλεμος και οι μετέπειτα εποχές. Διαμορφώνω την εντύπωση ότι έχουμε προχωρήσει πολύ.
Επιστρέφω ωστόσο στη σημερινή πραγματικότητα και ειδικά στις εφημερίες των μεγάλων νοσοκομείων, αυτές που έχουν περιγραφεί ως κόλαση για τους εισερχόμενους αλλά και για τους εφημερεύοντες νοσηλευτές, λόγω αθρόας και συνεχούς προσέλευσης αρρώστων πάσης αιτιολογίας. Είναι τάχα υποτιμητική για τους Ελληνες η στράτευση πεπειραμένων και εξειδικευμένων γιατρών από τον τομέα, να εργαστούν στις εφημερίες; Υπάρχει ένας από αυτούς τους γιατρούς, οι οποίοι έχουν περάσει 20 έως 50 χρόνια μέσα στα νοσοκομεία, που να μην μπορεί να διακρίνει ένα σοβαρό περιστατικό από ένα ελαφρό και μη κρίσιμο; Ωστε να βοηθήσουν στη σωστή επιλογή των αρρώστων, όσων πρέπει γρήγορα να παραπεμφθούν στα εξειδικευμένα τμήματα του νοσοκομείου, στα οποία θα μπορούσαν και οι ίδιοι, εν ανάγκη, να συνεισφέρουν; Ισως είναι λίγο υπερβολικό, αλλά όχι προσβλητικό και υποτιμητικό. Απεναντίας είναι τιμητική η δυνητική προσφορά εκ μέρους των πεπειραμένων αυτών ιατρών, να βοηθούν στη διαλογή του πλήθους των εισαγόμενων επειγόντως και εν ανάγκη να βοηθούν στα τμήματα του νοσοκομείου.
Υπενθυμίζω ότι πριν από χρόνια στέλναμε τους γιατρούς, νεοσσούς, προτού καλά καλά πάρουν το πτυχίο τους, σε άγονες περιοχές, για υποχρεωτική θητεία ενός έτους, το λεγόμενο αγροτικό. Υπενθυμίζω ακόμα ότι στο στράτευμα και στα προχωρημένα φυλάκια στέλναμε γιατρούς, μόλις απόφοιτους από το πανεπιστήμιο, να παρέχουν ιατρικές υπηρεσίες στους στρατευμένους Ελληνες. Ηταν υποτιμητικό, ήταν ατιμωτικό; Θα έλεγα όχι. Ηταν της ανάγκης.
Η πρόοδος του ΕΣΥ των Ελλήνων γίνεται με παλινδρομικές κινήσεις. Πρέπει όμως να λογαριάσουμε ότι προχωράμε. Ευγενικές και φιλάνθρωπες προτάσεις δεν θα πρέπει να απαξιώνονται και να λοιδορούνται.
