Κύριε διευθυντά
Βρισκόμαστε στο σωτήριον έτος 1957, οκτώ χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου και το χωριό δεν είχε ακόμη ισορροπήσει από το τράνταγμα. Μανταλώναμε πόρτες και παράθυρα για να μην μπουν τη νύχτα οι «κατσαπλιάδες», κατά τους δεξιούς, οι «αγωνιστές του ∆ΣΕ», κατά τους αριστερούς.
Φυσικά, η δουλειά της αστυνομίας ήταν αυξημένη εις το έπακρον. Π.χ., για να χορέψουμε έπρεπε να πάρουμε την άδεια της αστυνομίας και ευλόγως, διότι δεν μπορείς να φανταστείς τι εξυφαίνεται κατά της πατρίδος κατά τη διάρκεια ενός χορού!
Ο παπα-Κόκκινος, καθότι είχε ένα μαγουλάκι τριανταφυλλένιο, εν αντιθέσει προς τα μάγουλα του ποιμνίου του που φέγγιζαν σαν αγιογραφίες του Γκρέκο, πρώην χωροφύλακας, είχε διατάξει στο «σινεμά» να προσέρχονται χωριστά οι άρρενες και χωριστά τα θήλεα. Κάθε συγχρωτισμός των δύο φύλων απαγορευόταν. Δεν μπορούσες δηλαδή να συνοδεύσεις τη γυναίκα σου, τη μάνα σου ή την αδελφή σου, ίνα μη σκανδαλίζεσαι και σκανδαλίζεις. Και να πεις ότι επρόκειτο για καμιά πορνοταινία; Πώς όργωναν το χωράφι με το τρακτέρ οι Αμερικάνοι έδειχνε στον τοίχο το χειροκίνητο μηχανάκι.
Εμείς φυσικά οι νέοι, ο Αγροτοσύλλογος των αγοριών και η Αγροτολέσχη των κοριτσιών, διαμαρτυρηθήκαμε εντόνως, αλλά τα βάζεις με τον παπα-Κόκκινο; Ως γραμματεύς του Συλλόγου ανέλαβα και του έγραψα μια γραφή με το προσήκον σέβας, αλλά τα έκανα χειρότερα. Ο αστυνόμος της Γραβιάς, όταν πήγα να πάρω την άδεια «διά την διενέργειαν χοροεσπερίδας» καταλλήλως ποδηγετηθείς έκανε πως δεν με γνώριζε. Ούτε τον Σύλλογό μας ανεγνώριζε, καίτοι ετέλει υπό την αιγίδα του υπουργείου Γεωργίας, εζήτησε αντίγραφο του καταστατικού. Το αντέγραψα (για φωτοτυπίες ρωτήσατε;) και του το πήγα στη Γραβιά με τα πόδια, μερικά χιλιόμετρα πήγαινε έλα. Αυτή τη φορά το ζήτησε εις τριπλούν και επειδή δεν υπήρχε καρμπόν, το έγραψα τρεις φορές. Φυσικά, δεν είναι ίδιοι όλοι οι παπάδες και όλοι οι αστυνόμοι. Ηταν και οι συνθήκες που υπαγόρευαν τέτοιες συμπεριφορές.
