Κύριε διευθυντά
Ποιος είναι τελικά ο παίκτης-κλειδί στον αγώνα διάλυσης της δημόσιας και δωρεάν παιδείας που επιχειρείται στη χώρα μας; Οι διαχρονικά ανίκανοι υπουργοί Παιδείας, η απουσία ουσιαστικής αξιολόγησης διδασκόντων και διδασκομένων, ή όσοι λυμαίνονται τους εκπαιδευτικούς χώρους στο όνομα κάποιας δήθεν αριστερής ιδεολογίας;
Η απάντηση έρχεται από τη μακρινή Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιετνάμ. Αφού πρώτα νίκησαν δύο αυτοκρατορίες χύνοντας ποταμούς αίματος και στη συνέχεια ενθρόνισαν τον αριστερό μονοκομματισμό, τα ιδεολογικά ξαδέλφια των εδώ προοδευτικών κατάφεραν τελικά το αδιανόητο: την κατάργηση της δωρεάν παιδείας. Ετσι, ο μέσος Βιετναμέζος, με μηνιαίο εισόδημα λίγο πάνω από 200 δολάρια, για να στείλει ένα από τα παιδιά του στο δημόσιο σχολείο πρέπει να καταβάλει ως δίδακτρα ποσό ίσο με αυτό των αποδοχών του, ήτοι 200 δολάρια μηνιαίως! Εντελώς δημοκρατικά δηλαδή. Οσα παίρνει τόσα δίνει. Για ένα παιδί μόνο.
Για να αποφευχθεί λοιπόν η βιετναμοποίηση της παιδείας μας, η απομάκρυνση των γνωστών-αγνώστων «ιδεολόγων» από σχολεία και πανεπιστήμια πρέπει να αποτελέσει εθνικό στόχο.
Σημαντική βοήθεια σε αυτό θα αποτελούσε η επάνδρωση του αντίστοιχου υπουργείου με ικανά, μη κομματικά στελέχη.
