Κύριε διευθυντά
Με αφορμή τη σύνθεση των ψηφοδελτίων των κομμάτων για τις επικείμενες εκλογές επανήλθε η συζήτηση για τη συμμετοχή των γυναικών σε αυτά, όσον αφορά τον αριθμό των υποψηφίων, στη δε περίπτωση των ψηφοδελτίων επικρατείας και τη σειρά.
Οι άνδρες, ανοήτως, κατά τη μη αντικειμενική άποψή μου, αποδέχονται τη θέση του απολογουμένου αδικούντος σεξιστή, που πρέπει να κατοχυρώσει την ισότητα των φύλων με τη θέσπιση και εφαρμογή της «ποσόστωσης», δηλαδή της υποχρεωτικής συμπερίληψης ενός ελαχίστου ποσοστού στις υποψήφιες βουλευτίνες αλλά και στις επιλεγόμενες υπουργούς. Το πόσες γυναίκες εκλέγονται παραβλέπεται εντελώς.
Κατά την επιλογή του Υπουργικού Συμβουλίου μετά τις τελευταίες εκλογές ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης κατηγορήθηκε ότι το «ασθενές φύλο» αδικήθηκε γιατί δεν είχε επαρκή εκπροσώπηση. Ας δούμε τους αναμφισβήτητους και αδιάψευστους αριθμούς. Τα ποσοστά των ψηφοφόρων στις τελευταίες εκλογές ήταν 51,3% γυναίκες και 45,5% άνδρες. Kατά τον –αμφιλεγόμενης συνταγματικότητος– νόμο η συμμετοχή γυναικών κατά 40% (120) στους υποψηφίους βουλευτές εξέλεξε 62 γυναίκες, δηλαδή 20,66% επί των 300. Επί 158 βουλευτών της Ν.Δ. στην πρώτη κυβέρνηση συμμετείχαν 5 γυναίκες, δηλαδή 21,47%. Δεν φαίνεται να υπήρξε «αδικία».
Η «προτίμηση» προς το ανδρικό φύλο για τις θέσεις ευθύνης δεν οφείλεται στη νομοθεσία ή στους επιλέγοντες, αλλά στην κοινωνία και στο εκλογικό σώμα, όπου πλειοψηφούν οι γυναίκες. Και εδώ, όπως και παντού αλλού, η προσπάθεια για την ουσιαστική και όχι μόνο την –ούτως ή άλλως υπάρχουσα– νομική ισότητα πρέπει να ξεκινήσει από την οικογένεια. Οσο ο «κανακάρης» και όχι και η θυγατέρα, ενσαρκώνει ανεξαρτήτως ικανοτήτων τις φιλοδοξίες και απορροφά τις προσπάθειες αμφοτέρων των γονέων, αυτό δεν πρόκειται να γίνει, όσες νομοθετικές παρεμβάσεις και αν προστεθούν.
