Κύριε διευθυντά
Δεν είμαι «μισονεϊστής». Αλλωστε, τα νεαρής ηλικίας παιδιά μου με έχουν εξοικειώσει με πολλά από τα χούγια της σημερινής νεολαίας. Με αυτό, ωστόσο, με το οποίο δεν εξοικειώνομαι είναι με τον «ξερολακισμό» πολλών νέων, λες και ο κόσμος άρχισε με αυτούς, περιορίζεται σε αυτούς, δεν υπάρχουν άλλοι έξω από αυτούς και, αν υπάρχουν, μηδενίζεται η παρουσία τους.
Ετσι και ο Αποστόλης του καταστήματος Vinyl City, το «καλύτερο παιδί της Ιπποκράτους», όπως χαρακτηρίζεται στο ρεπορτάζ του Παναγιώτη Κούστα «Ξαναπάμε για βινύλια» (στο «Κ» 29-30.4.2023), απεφάνθη (με ύφος πολλών καρδιναλίων υποθέτω): «Τον Τζόνι Κας κάποτε δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του στην Ελλάδα. Απ’ όταν βγήκε το Walk in the Line, δεν σταμάτησα να πουλάω δίσκους του». Δηλαδή όλες οι γενιές των νέων των δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 (ίσως και κάποιων μεταγενεστέρων) που τραγούδησαν μαζί του το απίθανο «Ring of fire», αλλά και άλλες επιτυχίες του ή εκτελέσεις επιτυχιών άλλων (όπως τα «Riders in the sky» ή «Help me make it through the night») δεν υπήρξαμε; Ή μας ξέγραψε κιόλας;
