Κύριε διευθυντά
Αρχή και τέλος του διδακτικού έτους, στα νησιά μας υπάρχει πρόβλημα στέγασης των εκπαιδευτικών. Οι κάτοικοι που διαθέτουν «rooms to let» προτιμούν τους τουρίστες κατά τους θερινούς μήνες. Παίρνουν για μία εβδομάδα, όσα τον μήνα από τους δασκάλους. Οσο πιο «μοδάτο» είναι το νησί (Κρήτη, Ρόδος, Μύκονος κ.λπ.) τόσο πιο έντονο είναι το φαινόμενο.
Για τους νέους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι, μαζί με τ’ άλλα προβλήματα προσαρμογής, αντιμετωπίζουν και αυτό της στέγασης, είναι βαρύ το κλίμα. Δυσκολεύονται να βρουν ένα δωμάτιο κάπως ευπρεπές, αλλά και ενοίκιο που να μην ξεπερνάει το μισό μηνιάτικο. Οι δημοτικές αρχές της Μυκόνου πληροφορούν τους γονείς των μαθητών να μεριμνήσουν για τη στέγαση των δασκάλων των παιδιών τους. Οι νεοδιοριζόμενοι εκπαιδευτικοί συμβιβάζονται ακόμη και με συγκατοίκηση με συναδέλφους τους οποίους απλώς γνωρίζουν για πρώτη φορά στον τόπο διορισμού. Στέγαση κυρίως για τους κρίσιμους θερινούς μήνες: Σεπτέμβριο – Μάιο, Ιούνιο (Απ. Λακασάς, «Κ», 11/5/23).
Η τοποθέτηση των νεοδιοριζομένων εκπαιδευτικών γίνεται συνήθως, με τους ρυθμούς του υπ. Παιδείας, όταν έχουν αρχίσει τα μαθήματα, Σεπτέμβριο, Οκτώβριο Νοέμβριο. Τότε η περίοδος τουρισμού είναι χαλαρή και πρόθυμα οι νησιώτες νοικιάζουν στους δασκάλους με χαμηλό μίσθωμα. Τον Μάιο ζητούν από τους ενοίκους να αδειάσουν τα δωμάτια, οπότε οι εκπαιδευτικοί δηλώνουν ότι θα φύγουν και θα μείνουν τα παιδιά χωρίς δασκάλους. Θα πρέπει οι δημοτικοί άρχοντες να μεριμνούν για την αξιοπρεπή στέγαση των εκπαιδευτικών. Συνήθως οι τοπικοί παράγοντες διαμαρτύρονται για την έλλειψη διδακτικού προσωπικού και κάνουν παραστάσεις προς το υπ. Παιδείας. Ισως θα μπορούσε να δοθεί ένα επίδομα για στέγαση στις ακριτικές περιοχές, σε συνεργασία τοπικών παραγόντων και υπ. Παιδείας. Τις δεκαετίες 1940-1960, είχαν γεμίσει οι συνοικίες των μεγαλουπόλεων με ιδιωτικά γυμνάσια. Είχαμε τότε εισαγωγικές εξετάσεις από το δημοτικό στο γυμνάσιο και πολλοί που «κόβονταν» προσέφευγαν στα ιδιωτικά. Στις επαρχιακές κωμοπόλεις ιδρύθηκαν τάξεις γυμνασίων ως παραρτήματα των γειτονικών πόλεων, περίπτωση Αλεξανδρείας (Γιδά) το 1956). Σε πιο μακρινές κωμοπόλεις οι κοινοτικοί άρχοντες πίεζαν τους πολιτικούς να εγκρίνει το υπουργείο την άδεια και αυτοί αναλάμβαναν τα έξοδα λειτουργίας, στέγαση και μισθούς κοινοτικών καθηγητών. Το 1963 συγκέντρωσα αριθμό μαθητών δημοτικών σχολείων, της ΣΤ΄ τάξεως, από τα γειτονικά χωριά και υπέβαλα στο υπ. Παιδείας αίτηση του προέδρου για ίδρυση γυμνασίου στο Πλατύ Ημαθίας. Πήγα στον δ/ντή Μέσης Εκπαιδεύσεως και του υποσχέθηκα πως αναλαμβάνουμε όλα τα έξοδα. Μόνο την άδεια θέλουμε. Μου είπε: «Πονηρέ Καππαδόκη, θα σου δώσω την άδεια, αλλά μη μου κουβαλήσεις τον επόμενο χρόνο δέκα αγρότες με τα τρακτέρ στην πόρτα μας και ζητάς να διορίσω καθηγητές!». Συμφωνήσαμε!
