Κύριε διευθυντά
Ο διάλογος είναι αληθινός και συνέβη σε δημόσιο δημοτικό σχολείο. Εκτυλίχθηκε μεταξύ παιδιού και δασκάλου ως εξής:
– Κύριε, πότε θα παίξουμε τη θεατρική παράσταση; Ο μπαμπάς μου εργάζεται προσωρινά στο εξωτερικό. Δεν θέλω να τη χάσει. Αν του το πω νωρίς ίσως το κανονίσει και έρθει.
– Δεν ξέρω. Τι είμαι; Ο ταχυδρόμος σου;
Χρειάζεσαι κάποια δευτερόλεπτα ανάταξης της ψυχραιμίας σου για να τοποθετηθείς στον διάλογο. Αν τα καταφέρεις, θα προσπαθήσεις να μπεις πρώτα στη θέση του εκπαιδευτικού. Να καταλάβεις ότι έχει τα δικά του καθημερινά προβλήματα, με δεκάδες παιδάκια να διαχειριστεί. Και όλα αυτά για σχετικά λίγα λεφτά. Επειτα είναι και η ύλη. Πώς θα την καλύψει αν ασχολείται με τα πάντα;
Μετά, μοιραία, μπαίνεις στα παπούτσια του μικρού. Ισως άλλωστε είχες βρεθεί και εσύ σε αυτή τη θέση και θυμάσαι ακόμη. Δεν ξεχνιέται εύκολα το ποδοπάτημα της παιδικής ανάγκης και λαχτάρας που προκαλεί η απουσία του γονιού από τις σημαντικές σου στιγμές.
Επειτα παίρνεις πάλι την απαραίτητη απόσταση. Προσπαθείς να καταλάβεις αν ο εκπαιδευτικός έχει αντίληψη των συνεπειών των λόγων του.
Τελικά καταλήγεις να σκέφτεσαι αν η πολιτεία μπορεί να αποτρέψει αντίστοιχους διαλόγους. Είμαι επιφυλακτικός στο ότι μια αξιολόγηση κυρίως στη λογική στόχων και απόδοσης θα αλλάξει το ελληνικό σχολείο. Στο κάτω κάτω δεν ενδιαφέρει και τόσο ο δάσκαλος/α να έχει μεγάλη μεταδοτικότητα. Αγάπη και καλοσύνη αρκεί. Τα παιδιά το αισθάνονται. Ανοίγει η ψυχή τους και γίνονται οι πιο καλοί δέκτες γνώσης.
