Κύριε διευθυντά
Tο άρθρο της κ. Ιωάννας Μάνδρου με τον «επιθετικό» τίτλο «Ενας “εμφύλιος” στη ∆ικαιοσύνη» («Κ», 30/5/23) με βάζει σε σκέψεις. Παραιτήθηκαν ανώτατοι δικαστικοί από την Ενωση ∆ικαστών και Εισαγγελέων, αναταραχή στις τάξεις της ∆ικαιοσύνης. Τα παρατράγουδα άρχισαν την προηγούμενη τετραετία. Ατέρμονες συνεδριάσεις της ολομέλειας των Εφετών, με αφορμή τα παζάρια για την τριετή παράταση της θητείας της κ. Προέδρου και το επίδομα των 300 ευρώ (μόνο!) για τους ανώτατους δικαστικούς. Η Ν.∆., για να «μπαλώσει» τα ρήγματα, ψήφισε τον Ν. 4938/2022, «Νέος Κώδικας Οργανισμού ∆ικαστηρίων και Κατάστασης ∆ικαστικών Λειτουργών» (ΝΚΟ∆κΚ∆Λ). Στο άρθρο 81 παρ. 8 αναφέρεται: Το Ανώτατο ∆ικαστικό Συμβούλιο (Α∆Σ) που κρίνει τους δικαστές (διορισμούς, μεταθέσεις, προαγωγές, άδειες, ποινές κ.λπ.) είναι 11μελές ή 15μελές. Ο κρινόμενος δικαστής έχει το δικαίωμα προσφυγής στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) μόνον αν έχει πάρει τουλάχιστον 2 θετικές ψήφους στο 11μελές ή 3 θετικές στο 15μελές Α∆Σ. ∆ηλαδή ο δικαστής που πιστεύει πως αδικείται, στερείται του δικαιώματος προσφυγής, αν η απόφαση του Α∆Σ είναι ομόφωνη. Προφανώς ο νομοθέτης κρίνει πως «Αν η απόφαση είναι ομόφωνη, θα είναι και κατά τεκμήριον ορθή». Ομως υπάρχει η ένσταση: Σε ένα πολυμελές Συμβούλιο, που κρίνει μια υπόθεση, αν διαφανεί εξαρχής ότι σχηματίζεται πλειοψηφία, όποιος διαφωνεί, αποφεύγει να δηλώσει τη γνώμη του κατά τον νόμο της αδράνειας. Σκέπτεται, «πρέπει να δικαιολογήσω τη γνώμη μου, και τι θα βγει; ∆εν επηρεάζω την απόφαση». Ο Gustave Le Bon αποφαίνεται (Ψυχολογία των μαζών): «Εξήντα Ακαδημαϊκοί μεταβαλλόμενοι σε μάζα, δεν αποφασίζουν καλύτερα από δεκαπέντε νεροκουβαλητές». Αν η απόφαση είναι ομόφωνη, ο εισηγητής, ο πρόεδρος ή κάποιος άλλος πιθανόν να παρέσυρε τους λοιπούς. Ενώ αν ακουστεί έστω και μία διαφορετική γνώμη, σημαίνει πως έγινε διεξοδική συζήτηση.
Ιορδάνης Β. Παπαδόπουλος
Πρώην Γυμνασιάρχης
