Κύριε διευθυντά
Με την επαναφορά στη μνήμη των αναγνωστών σας των γεγονότων του 1963 –παραίτηση κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή και εκλογές του Νοεμβρίου του ιδίου έτους– από αντίστοιχα φύλλα της «Καθημερινής», που συνοδεύουν την καθημερινή έκδοσή της, θα μου επιτραπεί, επ’ αυτών, να παρατηρήσω τα παρακάτω:
Συμφωνώ απόλυτα με την άποψη της εφημερίδας σας ότι το βασιλικό ταξίδι στο Λονδίνο ήτο το πρόσχημα της ρήξεως του Κ. Καραμανλή με το Στέμμα. Οι ρηξικέλευθες, υπό τις τότε συνθήκες, προτάσεις του υπεύθυνου πρωθυπουργού, για ριζικές συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, βρίσκονται στον πυρήνα της διαφωνίας του με τον βασιλέα Παύλο.
Οι πραγματικές διαθέσεις του Στέμματος έναντί του εμφανίστηκαν στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν ενόψει των εκλογών της 3ης Νοεμβρίου, του αυτού έτους και τις συνταγματικές εξελίξεις που επακολούθησαν.
Οχι περίεργα, το αποτέλεσμα αλλά και ο τρόπος διεξαγωγής των εκλογών αυτών λίγο έχουν μελετηθεί και από τα παρακάτω, ενδεχομένως, θα διαφανεί ο λόγος.
Την 28η Σεπτεμβρίου 1963, ύστερα από απουσία τριών και πλέον μηνών στο εξωτερικό, ο Κ. Καραμανλής επιστρέφει στην Ελλάδα και αναλαμβάνει την ηγεσία του προεκλογικού αγώνα του κόμματός του.
Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος αφηγείτο προς τον γράφοντα ότι ο Κ. Καραμανλής τον διεξήγαγε υπό το διαρκές άγχος συγκεκριμένων εξωθεσμικών παρεμβάσεων, τις οποίες άλλωστε μνημονεύει αναλυτικά στο Αρχείο του.
Οπως ειδικότερα καταγράφεται στον 6ο τόμο αυτού (σελ. 93), εγκαλείται ευθέως το Στέμμα για μεροληπτική, υπέρ των αντιπάλων του, τακτική, ενόψει των εκλογών του Νοεμβρίου.
Δεν είναι του παρόντος να μνημονευθούν μία προς μία οι τεκμηριωμένες αιτιάσεις του Εθνάρχου για την ανεπίτρεπτη συμπεριφορά της Αυλής απέναντί του. Αξίζει μόνο να αναφερθεί, νομίζω δημόσια για πρώτη φορά, ότι τέτοια υπήρξε η απογοήτευση, αλλά και η πικρία του Κ. Καραμανλή από όλα αυτά, ώστε εξουσιοδότησε τον αείμνηστο Π. Κανελλόπουλο να διαμαρτυρηθεί έντονα προς την τότε Μεγάλη Κυρία της Αυλής, Μαίρη Καρόλου, για την έναντί του τακτική του Στέμματος – και τούτο γιατί οι προσωπικές σχέσεις του με τον βασιλέα είχαν περιέλθει σε αδιέξοδο.
Αλλά και μετά τις εκλογές συνεχίστηκε, απροκάλυπτα πλέον, η εμφανής εχθρότητα του Στέμματος προς τον αρχηγό της ΕΡΕ, με την απόρριψη των δημοκρατικά άψογων εισηγήσεών του. Ομως, αν και η Ενωσις Κέντρου δεν διέθετε τη δεδηλωμένη πλειοψηφία της Βουλής, ο βασιλεύς αναθέτει στον αρχηγό της Ε.Κ. Γ. Παπανδρέου τον σχηματισμό κυβερνήσεως, η οποία, αντί ως όφειλε, κατά τα τότε συνταγματικώς κρατούντα, να εμφανιστεί ενώπιον της Βουλής, προς παροχή ψήφου εμπιστοσύνης εντός δεκαπέντε ημερών, παρέτεινε την παραμονή της στην εξουσία για διάστημα σαράντα πέντε ημερών, αφού ήδη είχε προηγηθεί η κατασπατάληση του δημόσιου πλούτου για ευτελείς προεκλογικούς λόγους.
Αυτό υπήρξε το πολιτικό σκηνικό, όταν ο Κ. Καραμανλής αποφάσισε να εγκαταλείψει την Ελλάδα και την ενεργό πολιτική (ευτυχώς, για τις τύχες του έθνους, όχι οριστικά), πεπεισμένος ότι υπό τις τότε διαμορφωθείσες συνθήκες ήταν αδύνατο να εξυπηρετήσει τα πάγια συμφέροντα της χώρας.
