Κύριε διευθυντά
Παρακολουθώ συστηματικά την αρθρογραφία σας και σας συγχαίρω τόσο για τη ρεαλιστική προσέγγιση των θεμάτων, όσο και για τη σε βάθος γνώση των αιτίων τους. Σπάνιο φαινόμενο στους τωρινούς καιρούς.
Με αφορμή το άρθρο σας της 4/6/23, με τίτλο «Αριστεύοντες, ανίκανοι και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ» (μου επιτρέπετε την αλλαγή μορφής στη γραφή, κατά τη σοβαρότητα της ιδιότητας όπως προσωπικά την αξιολογώ), θα εκθέσω κάποιες σκέψεις μου, προϊόν επιστημονικής και επαγγελματικής δραστηριότητας σαράντα ετών.
Από τη δεκαετία του ’90 τα όργανα της Ε.Ε. εξέφραζαν την απορία, πώς γίνεται πτυχιούχοι ανωτέρων σχολών να προΐστανται υπαλλήλων αποφοίτων ανωτάτων σχολών και πολλές φορές κατόχων μεταπτυχιακών τίτλων σπουδών, όχι σπάνια από αναγνωρισμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Οι κεντροευρωπαίοι διοικητικοί υπάλληλοι αναγνώριζαν και αποδέχονταν την ύπαρξη ιεραρχικής κατάταξης των τίτλων σπουδών και κατ’ επέκταση αντίστοιχα κατατάσσουν τους κατόχους. Οι ακαδημαϊκοί τίτλοι έχουν αξιολογηθεί και οι κάτοχοί τους τοποθετούνται σε αντίστοιχους τομείς για βέλτιστη απόδοση. Στην Ελλάδα όμως το εν ισχύι σύστημα ΔΕΚΟποίησης –όπως εύστοχα αναφέρατε– τι έκανε για να απαντήσει τη δυσάρεστη ερώτηση;
Πρώτα απαξίωσε κάθε κάτοχο προσόντων, μη αξιοποιώντας τον και μη εξελίσσοντάς τον στη διοικητική του δομή. Πέρα από το κέρδος λόγω των γνώσεων που θα είχε, έχασε τη δυνατότητα της παιδαγωγικής που προσφέρει η αξιοποίηση αυτών των ατόμων. Οσοι αναδεικνύονται διαμέσου σκληρής εργασίας και αξιοκρατικών αξιολογήσεων, το αναγνωρίζουν και το εφαρμόζουν σαν το μόνο αποτελεσματικό σύστημα. Αυτόματα ο εργασιακός τους περίγυρος αναγνωρίζει τα πλεονεκτήματά του και το μιμείται.
Στη συνέχεια ανωτατοποίησε κάθε σχολή που παρείχε εκπαίδευση (δημόσια, δωρεάν ή ιδιωτική – μικρή, μεγάλη), άρα όλοι είχαν ανώτατο πτυχίο (ασχέτως ικανοτήτων και επιπέδου γνώσεων). Ταυτόχρονα έδωσε στις σχολές αυτές τη δυνατότητα να χορηγούν μεταπτυχιακούς τίτλους, κυρίως στους αποφοίτους τους. Για την απόκτηση των τίτλων απαιτείται ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσό, μιας και η «παρεχόμενη ποιότητα» είναι συνάρτηση του τι πληρώνεις. Ετσι όλοι απέκτησαν πτυχίο και στη συνέχεια μεταπτυχιακό. Χάθηκε συνεπώς ένα βασικό και αντικειμενικό κριτήριο επιλογής και αξιολόγησης, η κατοχή προσόντων και ικανοτήτων. Ετσι επιλέξαμε να ισοπεδώσουμε (καταργήσουμε) το βουνό για να μπορεί να το φθάσει ο Μωάμεθ (κατά την προσφιλή παροιμία). Φθάσαμε λοιπόν στο παρόν, να αναζητούμε ικανούς ορειβάτες (αφού απαξιώσαμε και εξαφανίσαμε τους λίγους που είχαμε), για να μας καθοδηγήσουν διαμέσου ορεινών όγκων που προέβαλαν ξαφνικά μπροστά μας και τους οποίους ηθελημένα αρνούμαστε να αποδεχθούμε ότι υπήρχαν (στρουθοκαμηλισμός;).
Πώς λοιπόν θα αποβάλουμε τη νοοτροπία της εύκολης λύσης και του ωχαδερφισμού που συστηματικά έχουμε διδαχθεί και έχουμε υιοθετήσει;
Μήπως η εκ βάθρων αναμόρφωση που προτείνεται, οφείλει να έχει σαν αρχή το σύστημα εκπαίδευσης και αξιολόγησης. Η εκπαίδευση πρέπει να γίνει αποτελεσματική και όχι υποχρεωτική. Πρέπει να καταλάβουν τα παιδιά μας ότι παιδεία και αξιοσύνη δεν αποκτώνται με τίτλους χωρίς αντίκρισμα. Ισως έτσι από ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ μετατραπούν σε ΧΡΗΣΙΜΟΥΣ.
