Κύριε διευθυντά
Ο πολιτικός διάλογος είναι ο καθρέπτης της δημοκρατίας μας. Εχθρός του διαλόγου, και άρα της δημοκρατίας, είναι ο αφοριστικός, ο απόλυτος λόγος.
Δυστυχώς, η χρήση απόλυτων εκφράσεων έχει γίνει τόσο κοινότοπη που περνάει πλέον σχεδόν απαρατήρητη από το κοινωνικό σύνολο. Και όμως ο λόγος αυτός διαβρώνει με τρόπο ύπουλο τα θεμέλια της δημοκρατίας. Το φαινόμενο αυτό κορυφώθηκε κατά την προεκλογική περίοδο, οπότε η ανάγκη για δημοσιότητα, για ψήφους, για εξουσία παρέλυσε τη διάθεση για λελογισμένη χρήση της γλώσσας.
Οι ενημερωτικές εκπομπές γεμίζουν με ανθρώπους οι οποίοι με ασυνέπεια κατηγορούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, προσάπτοντάς τους το σύνολο των προβλημάτων της χώρας. Ποια πολιτική παράταξη είναι αυτή που μπορεί τάχα να αποποιηθεί κάθε ευθύνη της για τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στη χώρα; Η διολίσθηση από τον τεκμηριωμένο λόγο και αντίλογο στην τακτική, ή έστω και στη διάθεση, της ισοπέδωσης συνιστά, ίσως, βασικότατο αίτιο της αδυναμίας της πολιτικής συναίνεσης.
Κάθε διάθεση συνομιλίας και συνεννόησης εξανεμίζεται μπροστά στη μηδενιστική κριτική και τη θέση της παίρνει μια στάση αμυντική. Συσκοτίζονται τα πραγματικά ζητήματα και ο πολιτικός διάλογος αναλώνεται σε μια προσπάθεια απόδειξης του αυταπόδεικτου, ότι κανείς δεν μπορεί να είναι απόλυτα υπεύθυνος του καλού ή του κακού. Αναγκαία είναι, λοιπόν, η άμβλυνση των πολιτικών εκφράσεων, έτσι ώστε και η πιο μικρή ένδειξη κατανόησης να αποτελέσει εφαλτήριο συνεννόησης. Μεγάλο κατάκτημα θα είναι ο πολιτικός να λειτουργήσει και πάλι ως παιδαγωγός και η εκφραστική μετριοπάθειά του να εμπεδωθεί τόσο στον πολιτικό κόσμο όσο και στην κοινωνία.
