Κύριε διευθυντά
Το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Eτσι έγινε γνωστό από τον Πορτογάλο θαλασσοπόρο Βαρθολομαίο Ντιάζ το 1488 το νοτιότερο άκρο της αφρικανικής ηπείρου. Ηταν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα – πέρασμα από τον τρικυμισμένο Ατλαντικό στην ήρεμη θάλασσα του Ινδικού Ωκεανού, των νέων οριζόντων, του πλούτου και της γνώσης. Με τον ίδιο ενθαρρυντικό τίτλο δημοσιεύθηκε άρθρο στην «Κ» της Κυριακής 18 Ιουνίου 2023. Τριπλοδιάβασα το άρθρο αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να καταλάβω τι θέλει να πει. Κάπου στη μέση υπάρχει η επεξηγηματική παράγραφος «Με άλλα λόγια», τουτέστιν σαν να λέμε για να τα κάνουμε λιανά και είπα ότι εδώ θα είναι το όλο νόημα και αντιγράφω: «Εφτασε το πλήρωμα του χρόνου για μία θετική φαντασίωση στην ελληνική εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας». Κατάλαβα… χρειαζόμαστε μία φαντασίωση(;) αλλά να είναι και θετική. Προχωρώντας συνάντησα το δυσνόητο: «∆ιά της ενάρετης(!) ανατροφοδότησης εξωτερικής με εσωτερική πολιτική, το έργο σε επιμέρους τομεακές πολιτικές παραμένει απαιτητικό(;)» και εκεί προς το τέλος ξεχώριζε με έντονη γραφή η παράγραφος: Συμπερασματικά. Σκέφτηκα λοιπόν ότι εδώ θα καταλάβω επιτέλους τα πάντα και αντιγράφω: «Η προοδευτική καλλιέργεια κουλτούρας χώρας “παίχτη” θα συνεπικουρείται από μία ομάδα πρώτης γραμμής που θα συγχρονιστεί με τη μεγαλύτερη εικόνα και το εθνικό παράθυρο ευκαιρίας.»(;!) Για να πω την αλήθεια όλα αυτά θύμιζαν κάτι από αυτόματη μετάφραση ξένου κειμένου στο Google. Είναι γνωστό ότι αυτός που κατέχει καλά ένα θέμα μπορεί να το αναπτύξει με απλά λόγια, αλλά ισχύει και το αντίστροφο. Φοβάμαι ότι έχω προσαράξει στο Ακρωτήριο Χωρίς Ελπίδα.
