Κύριε διευθυντά
Ο λόγος του κ. Αλέξη Τσίπρα και προεκλογικά και μετεκλογικά συνάδει, φρονώ, με κάτι που διάβασα κάποτε.
Πομπώδεις λόγοι αυτού του είδους κρύβουν μια πραγματικότητα εκ διαμέτρου αντίθετη προς όσα διακηρύσσουν. Κάπως έτσι. Το εκλογικό σώμα μπορεί να παραπλανηθεί άπαξ, αλλά ποτέ εις το διηνεκές.
Μου θύμισε όμως και ένα ποίημα του Γάλλου ρομαντικού ποιητή του 19ου αιώνα Αλφρέ ντε Μυσσέ, το οποίο απηύθυνε στην άπιστη ερωμένη του: «-Είναι νεκρή, δεν έχει ζήσει ποτέ,/ φαινόταν ότι ζούσε·/ Από τα χέρια της έπεσε το βιβλίο/ Χωρίς να έχει διαβάσει τίποτε…».
Ετσι, από τον καιρό των καταλήψεων σχολικών αιθουσών και μέχρι σήμερα προτιμούσε τον θόρυβο του διχαστικού λόγου από τη νηφαλιότητα, την εχθροπάθεια από τη μετριοπάθεια, την αταξία από την ευταξία, την αναταραχή από την κανονικότητα. Η κουλτούρα του φαίνεται να εδράζεται στα μαρξιστικά τσιτάτα που εξέμαθε στη «Μεγάλη της μεταπολίτευσης σχολή» της ΚΝΕ.
Διερωτώμαι αν έχει διαβάσει κάτι από τον μέγιστο πολιτικό επιστήμονα των αιώνων, τον Πλούταρχο.
Γράφει λοιπόν ο Πλούταρχος: «Το πείσεσθαι και ακολουθείν τους ευ φρονούσι ουκ αισχρόν, αλλά σεμνόν έστι και σωτήριον». Αυτό έπραξε το εκλογικό σώμα στις πρόσφατες εκλογές. Και επέλεξε εκείνον που είναι «οξύτερος του ποιείν ή λέγειν».
Ετσι πόνταρε, ο κ. Τσίπρας, ανεξαρτήτως συνθηκών, καταστάσεων ή πλαισίου της εποχής, στη στρατηγική της εντάσεως και της οξύτητας και της δομικής αντιπολίτευσης, η οποία μπορεί κάποτε και συνήθως άπαξ ή δις να είναι –για τον πολιτευόμενο που την επικαλείται– επωφελής, αλλά ποτέ δεν έχει διάρκεια.
Στον λόγο του επίσης στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ είχε σαλπίσει, και πάλιν, γενική επίθεση.
Ο Τσώρτσιλ στα «Νεανικά μου χρόνια» γράφει για παρόμοιες καταστάσεις. «Δεν ωφελεί να σαλπίζεις επίθεση και μετά να κοιτάς αν τυχόν σε ακολουθεί κανένας».
Και θα συμπλήρωνα για τους πολιτικούς: Διαβάζετε Πλούταρχο (τον αρχαίο, βεβαίως βεβαίως).
