Κύριε διευθυντά
Πολύς λόγος γίνεται για το δημογραφικό. Γράφουν συνήθως άντρες: Πριν από δεκαετίες σε κάθε γυναίκα αναλογούσαν 3-4 παιδιά και τώρα 1,1. Ναι, τότε η γυναίκα εθεωρείτο «παιδοποιητική μηχανή». Η κ. Ελεάννα Βλαστού («Κ», 25/5/2023) ρωτάει από το Λονδίνο: «Υπάρχει τρόπος να πειστούν οι γυναίκες να κάνουν παιδιά;» Απαντά: «∆εν υπάρχει τρόπος». Στο δίλημμα «παιδιά ή καριέρα», προτιμούν το δεύτερο. Συνεπώς, η ευθύνη πέφτει στη γυναίκα; Λάθος συμπέρασμα. Η γυναίκα να εργάζεται εκτός του σπιτιού, αλλά να φροντίζει παιδιά και νοικοκυριό! Και ο άντρας να θεωρεί ντροπή να πλένει πιάτα ή να ταΐζει το μωρό. Συνεπώς, η κοινωνία όλη πρέπει να αλλάξει νοοτροπία και κυρίως οι άντρες. – Θέλεις, κύριέ μου, παιδιά; Θα μοιραστείς τη φροντίδα τους και το νοικοκυριό. Και αυτή η κουβέντα πρέπει να γίνει πριν από τον γάμο. Είχα να επιλέξω ανάμεσα σε εκπαίδευση ή δικηγορία. Προτίμησα το πρώτο, ήμουν ήδη στο ∆ημόσιο. Αγαπούσα το δασκαλίκι και θα είχα περισσότερο χρόνο για την οικογένεια. Ολα πήγαν πρίμα και για το δημογραφικό. Ο λόγος πάλι στην κ. Βλαστού: Αυτός που θέλει από τις γυναίκες παιδιά, οφείλει να ρωτήσει «τι είναι αυτό που τις αναχαιτίζει… Η κοινωνία να προσαρμοστεί στις ανάγκες των εργαζομένων γυναικών, ώστε να απομακρυνθούν από το δίλημμα: οικογένεια ή καριέρα». Τα επιδόματα για το τρίτο παιδί, και μόνο κατά τη γέννηση, είναι ψίχουλα που δεν συγκινούν κανέναν. Η κ. Βλαστού κάνει και μία ενδιαφέρουσα πρόταση, που μπορεί να ξενίζει ή να ενοχλεί: «Οι πρωθυπουργοί να πείσουν τους ψηφοφόρους τους ότι η ένταξη των αλλοδαπών θα ανακουφίσει την πληθυσμιακή υποχώρηση… Εάν τα παιδιά δεν έρχονται από το εγχώριο αναπαραγωγικό κανάλι, η θάλασσα είναι γεμάτη με παιδιά που αναζητούν νέα πατρίδα. Ας τα υποδεχτούμε με θέρμη».
