Κύριε διευθυντά
Μπορώ να δω ένα είδος «δικαιολογίας» στη Νίκη: μια νοσηρή νοσταλγία επιστροφής στον Βυζαντινό Μεσαίωνα. και στους Σπαρτιάτες: μια επικίνδυνη ερωτοτροπία με τις ιδέες που αιματοκύλισαν τον πλανήτη πριν από 80 χρόνια. ακόμα και για το ξεπορτισμένο ΜέΡΑ25: οι άνθρωποι είχαν μια πρωτοτυπία. Μένω άναυδος με τους/τις 160.000 που έβαλαν την Πλεύση Ελευθερίας στη Βουλή. Τι ήθελαν; Τι περιμένουν; Αν τους αρέσει ο καβγάς, οι ταινίες με τη Γεωργία Βασιλειάδου είναι πολύ πιο διασκεδαστικές από αυτές που είδαμε στη Βουλή μεταξύ Φεβρουαρίου και Σεπτεμβρίου του 2015. Ούτε καρφίτσα στον κόρφο σας, αγαπητέ κ. Κ. Τασούλα.
ΥΓ.: Παρά την επιβαλλόμενη καλή θέληση, συμβαίνει να είμαι καχύποπτος με τις «ενηλικιώσεις» των ενηλίκων.
