Κύριε διευθυντά
Στο Κύριο Αρθρο (29/6) με τίτλο «Επιχειρήσεις ή μαγαζάκια;» γίνεται απαξιωτική αναφορά στην ενδημική κουλτούρα του μικρού, οικογενειακού «μαγαζιού», η οποία χρειάζεται να ξεπεραστεί. Φρίκη! Τι κυνισμός. Ποιος αποφαίνεται έτσι αφ’ υψηλού αν μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων που δεν είναι 30χρονα στελέχη, επιθυμεί να κατακλυστούν οι πόλεις μας με αλλά τόσα γιγαντιαία σούπερ μάρκετ, υπερκαταστήματα και mall; Πόση αποξένωση μπορεί να αντέξει κανείς. ∆εν φτάνουν οι άδειες, απρόσωπες, αυτοματοποιημένες τράπεζες που σε μια αναπόφευκτη(;) ροή ιστορικών αλλαγών έκοψαν τον λώρο καθημερινής επικοινωνίας για πάρα πολλούς ανθρώπους, ο εφιάλτης του ΟΤΕ που σε κάνει μπαλάκι από το ένα ηχογραφημένο μήνυμα στο άλλο χωρίς αποτέλεσμα. Αυτά τα μαγαζάκια φωτισμένα ξανά και ανοιχτά μετά την πανδημία (όσα έχουν επιβιώσει) στους δρόμους και στις γειτονιές είναι η χαρά της ζωής μας, ό,τι μας συνδέει ακόμη με μια ανθρώπινη οικεία Ελλάδα που δεν θέλουμε να χαθεί.
