Κύριε διευθυντά
Η άνοδος και η πτώση του Αλέξη Τσίπρα μας θυμίζει τον ∆ον Κιχώτη. Ο Αλέξης προσβλήθηκε από το σύνδρομο του ∆ον Κιχώτη. Ο ∆ον Κιχώτης, με το ψωριάρικο άλογο, και με τον Σάντσο Πάντσο, με το γαϊδουράκι του, έκανε όλες τις παλαβομάρες του, τους δονκιχωτισμούς, για δικαιοσύνη και προστασία των αδυνάτων. Και όταν, όμως, οι γιατροί του είπαν ότι σύντομα θα πεθάνει, τότε κατάλαβε τι είχε κάνει, και πανικόβλητος κάλεσε τους φίλους του να τους ανακοινώσει ότι πεθαίνει και δεν έχει πλέον χρόνο να διορθώσει, να αποκαταστήσει αυτές τις ιπποτικές τρέλες που έκανε.
Το ίδιο και ο Αλέξης με τον Καμμένο. Αρχισε με την κατάργηση του μνημονίου με ένα άρθρο, και «Μέρκελ γκόου χομ», με υποσχέσεις για τους συνταξιούχους, κτλ. Και συνέχισε αργότερα, «ο Μητσοτάκης είναι καθεστώς, ήταν η χειρότερη κυβέρνηση μετά τη μεταπολίτευση, ο Μητσοτάκης είναι Ορμπαν» και πολλά άλλα, που κανείς δεν τα πίστευε.
Τον Αλέξη τον έταξε η μοίρα να είναι ηγέτης της Αριστεράς, μετά τον λαϊκιστή Ανδρέα και τον ρεαλιστή Σημίτη. Δεν είχε όμως τα φόντα και την παιδεία ούτε του Ανδρέα ούτε του Σημίτη.
Μόνο με τις εκλογές του Μαΐου συνειδητοποίησε ότι χάνει κατά κράτος. Ο χρόνος για τις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου ήταν πολύ λίγος για να διορθώσει τις αστοχίες και τις υπερβολές του και να συμμορφωθεί με τις καταστάσεις που άλλαξαν.
Δεν κατάλαβε ο Αλέξης ότι ο κόσμος άλλαξε. Δεν έλαβε υπόψη του το σλόγκαν συμβούλου του Κλίντον, «it’s the economy, stupid». Δεν κατάλαβε ότι άρχισε η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, με την επέλαση της τεχνητής νοημοσύνης. Εμεινε στα παλιά κλασικά.
Ετσι, άφησε τον Κυριάκο χωρίς πολιτικό αντίπαλο.
Ας τον φωτίσει ο Θεός, να φωτιστεί από τα λάθη του και τις απερισκεψίες του, γιατί είναι νέος, στην ηλικία, πολιτικός και τόσο η Ελλάδα, όσο η Ευρώπη και η Αμερική δεν έχουν αξιόλογους πολιτικούς ηγέτες αυτόν τον αιώνα.
