Kύριε διευθυντά
Το ζήτημα της αυτοδυναμίας, που επιτακτικά ετέθη εκ μέρους του κυβερνώντος κόμματος, προήχθη, μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, σε αντικείμενο ενός συμβολαίου τιμής μεταξύ του πρωθυπουργού και του ανταποκριθέντος λαού. Ο πρωθυπουργός έχει την υποχρέωση, αλλά και την ευκαιρία του, να τηρήσει τα υπεσχημένα.
Υπάρχει μια παλιά σοφή συμβουλή: «Ποτέ μη φοβάσαι μήπως δικαιωθείς πρόωρα». Που όμως σπάνια ακολουθείται. Ολοι φοβούνται την πρόωρη δικαίωση. Ιδιαίτερα αυτοί που θα έπρεπε να την επιδιώκουν: οι ηγέτες.
Η συμβουλή, όπως την καταλαβαίνω εγώ: Χειρότερο από τα συνεχή πλήγματα που μας καταφέρονται, είναι ότι τα βλέπουμε να επέρχονται με νομοτελειακή βεβαιότητα, αλλά δεν κάνουμε τίποτα για να τα αποτρέψουμε. Κατά κανόνα, από έλλειψη πολιτικής βούλησης και ηγετικής κωφότητας.
Ο Τζ. Γκαλμπρέιθ είχε γνωματεύσει ότι «η Πολιτική δεν είναι η, κατά τον Μπίσμαρκ, τέχνη του εφικτού, αλλά η επιλογή μεταξύ του δυσάρεστου και του καταστροφικού». Ούτε καν, δηλαδή, η επιλογή μεταξύ του ευχάριστου και του χρήσιμου, που με περίσσεια επιείκειας έχουν υποστηρίξει αρκετοί πολιτικοί μας. Από όλες τις εκδοχές των σχετικών διπόλων, ωστόσο, εμείς πάντοτε επιλέγαμε την πιο ανώδυνη μορφή, την επιεικέστερη. Ποτέ τη δύσκολη, την κοπιαστική, ούτε καν τη χρήσιμη.
Και να, πού φτάσαμε. Σήμερα, στην εποχή των, όπως έχουν αποκληθεί, προβλημάτων δεύτερης γενιάς, όπου «το 65% των σημερινών μαθητών θα κάνει δουλειές που δεν έχουν ακόμα επινοηθεί», εμείς εξακολουθούμε να «παλεύουμε για τη λύση προβλημάτων που είχαν τεθεί στις αρχές του 19ου αιώνα». Αν ο πρωθυπουργός «δεν δικαιωθεί προώρως», επιχειρώντας ένα μεταρρυθμιστικό «πραξικόπημα», δεν απομένει παρά να δικαιωθεί… στην ώρα του. Οταν, δηλαδή, η μεν χώρα θα έχει χάσει μια ακόμα ευκαιρία να διαδραματίσει ένα ρόλο στον μεταβιομηχανικό ανταγωνιστικό, ψηφιακό κόσμο, ο ίδιος δε θα αποδειχθεί μια ακόμη διαψευσμένη ελπίδα.
Πολύ θα μου άρεσε, αν ο πρωθυπουργός, αντί του μπλε φακέλου, διένειμε στους νέους υπουργούς ένα καδράκι με καλλιγραφημένη τη φράση: «Μη φοβάσαι μήπως δικαιωθείς πρόωρα». Ή, επί το απλοϊκότερον: «Μη φοβάσαι το πολιτικό κόστος».
Γιώργος Ι. Κωστούλας
Βούλα
