Κύριε διευθυντά
Τον Αύγουστο του 1944 ο πατέρας μου καταδικάστηκε σε θάνατο από λαϊκό δικαστήριο του ΚΚΕ. Ευτυχώς, ο Βασίλειος Κουβάτης, πρώτος εξάδελφος της μάνας μου και καπετάνιος του ΕΛΑΣ τότε, μετέτρεψε την ποινή του σε αναγκαστική παραμονή του στο χωριό του (Μαλακάσι Καλαμπάκας). Και πάλι, όμως, από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς 1945 μέχρι και τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12.2.1945) ο πατέρας μου παρέμεινε έγκλειστος του ΚΚΕ στις φυλακές Τρικάλων.
Επέστρεψε στο χωριό την άνοιξη του 1945. Ορισμένες φορές η συμπεριφορά του, έκτοτε, έμοιαζε με φέρσιμο μικρού παιδιού που ξεσπάει σε πανηγυρισμούς μετά από μια νίκη του σε ένα παιγνίδι. Μου έχει μείνει αλησμόνητη η εικόνα του στο πανηγύρι του χωριού, το 1945.
Στις 29 Ιουνίου 1945, εορτή των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, όλο το χωριό ξεκίνησε για το εξωκλήσι του Παλαιοχωρίου Αγιοι Απόστολοι. Το προηγούμενο πανηγύρι είχε γίνει το 1940. Είχαν περάσει πέντε χρόνια δύσκολα, στα οποία δεν υπήρχε διάθεση για ομαδικά ή πάνδημα γλέντια. Τώρα όμως όλοι περίμεναν αυτή την ημέρα για να ξεδώσουν. Το φυλάκιο Εθνοφυλακής της γειτονικής Νέας Κουτσούφλιανης απέστειλε μερικούς άνδρες για την τήρηση της τάξεως, επειδή είχε διαδοθεί σε όλα τα γύρω χωριά ότι επρόκειτο να γίνει τρικούβερτο γλέντι και ο οίνος θα έρρεε άφθονος. Πράγματι, μετά τη λήξη της Θείας Λειτουργίας άρχισαν κυριολεκτικά τα όργανα… Κάποιος με κύρος κρατούσε τη σειρά για τον χορό, αλλά όποιος και να ‘ταν διαπληκτισμοί και αμφισβητήσεις δεν υπήρξαν. Το κέφι ήταν μεγάλο, αδιάπτωτο και διάχυτο. Αργά το απόγευμα ήρθε η σειρά της παρέας του πατέρα μου για τον χορό. Κάθε φορά που ο πατέρας μου άκουγε κλαρίνο αγαλλίαζε η ψυχή του. Είχε κάνει μερικές στροφές ως επικεφαλής στον χορό ο πατέρας και απάνω στο «τσακίρ κέφι» έκανε νεύμα να σταματήσουν τα όργανα. Μόλις βεβαιώθηκε ότι είχε γίνει απόλυτη ησυχία, με έκδηλη ειρωνεία στο πρόσωπό του ξεφώνισε: Ζήτω το Κάπα Κάπα Εψιλον!
Οι άνδρες της Εθνοφυλακής όρμησαν και τον συνέλαβαν. Ο πατέρας δεν αντέδρασε, ούτε προσπάθησε να δώσει εξηγήσεις. Το πανηγύρι χάλασε. Το κέφι εξαφανίστηκε και ο κόσμος άρχισε να κατηφορίζει προς το ποτάμι, επιστρέφοντας στο χωριό. Εγώ (ετών 10) κόλλησα στη μάνα μου, που καταστενοχωρημένη και αμήχανη πήρε κι αυτή τον κατήφορο. Πάντα είχε δυσκολίες με το βάδισμα σε ανώμαλο δρόμο και ήμασταν από τους τελευταίους που κλείναμε την πομπή της επιστροφής από το πανηγύρι. Τον πατέρα με τη συνοδεία του τους χάσαμε. Οταν φτάσαμε στο σπίτι ξαφνιάσαμε τον παππού και τη γιαγιά με τα νέα για τον πατέρα και για το άσχημο τέλος που είχε το πανηγύρι εξαιτίας του. Δεν φοβηθήκαμε για την τύχη του, αλλά οπωσδήποτε ήταν μια αναπάντεχη ταλαιπωρία για τον ίδιο και για όλη την οικογένεια. Ευτυχώς, δεν είχε διάρκεια. Μόλις οι εθνοφύλακες παρέδωσαν τον πατέρα μου στον διοικητή τους στη Νέα Κουτσούφλιανη καμαρώνοντας για την επιτυχία τους, έπεσαν σε μελαγχολία. Ο διοικητής τους χαιρέτησε τον πατέρα μου με τη χαρά που αισθάνεται κάποιος όταν συναντά έναν φίλο του ύστερα από πολύ καιρό:
– Σε τι οφείλω την επίσκεψη;
– Δεν ήλθα μόνος μου. Με συνέλαβαν τα παιδιά επειδή την ώρα που χόρευα φώναξα: Ζήτω το ΚΚΕ.
– Οταν σε συνέλαβαν δεν είπες ποιος είσαι;
– Οχι.
– Τότε, καλά να πάθεις. Σε θεωρώ κι εγώ υπεύθυνο, γιατί χάλασες το πανηγύρι.
Αποτεινόμενος στους άνδρες του, είπε ο διοικητής: Τέτοιον κομμουνιστή μου φέρατε;
Την ίδια ημέρα, αργά το βράδυ, ο πατέρας επέστρεψε στο Μαλακάσι.
Οταν η πολιτική ειρωνεία δεν γίνεται αντιληπτή, δημιουργούνται προβλήματα. Ακόμη και σήμερα.
Γεώργιος Τόλης
Καρδιοχειρουργός
