Κύριε διευθυντά
Οι παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου που διοργανώνει το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου (Φεστιβάλ στη συνέχεια για συντομία) είναι απαραίτητο μέρος στο καλοκαιρινό πολιτισμικό πρόγραμμα κάθε σκεπτόμενου πολίτη.
Φανταστείτε όμως να υπάρχει μια διαδικασία παρεμβατική στη δράση έτσι όπως πρόκειται να εξελιχθεί στη σκηνή: ο Ορέστης αφού συζητά με τον Πυλάδη και την Ηλέκτρα να ζητά και τη γνώμη του κοινού για το εάν πρέπει να σφάξει τη μητέρα του. Να αρχίζει μια μεγάλη συζήτηση όπου οι θεατές εκφράζονται ποικιλοτρόπως, με λόγο, με ζωγραφιές, με χορό, με στιχάκια κι από όλο αυτό το… χάος να διαμορφώνεται η συνέχεια της τραγωδίας. Αυτό θα ήταν η κορωνίδα της εκπαιδευτικής λειτουργίας και στη βελτίωση της διαπροσωπικής συμπεριφοράς αλλά και στη Δημοκρατία του κοινού!
Ολα τούτα γίνονται λίγο πιο εκεί από την κεντρική σκηνή της Επιδαύρου, και «κοινό» είναι τα παιδιά των θεατών σε ηλικίες από 5 έως 10 ετών σε μια άλλη παιδαγωγική διαδικασία την ώρα της παράστασης.
Οταν η οικογένεια φτάνει στο θέατρο της Επιδαύρου, το παιδί παραλαμβάνουν ειδικοί παιδαγωγοί (θεατροπαιδαγωγοί, εικαστικοί, μουσικοί). Τα παιδιά σαν ομάδα παίζοντας, απαντούν ερωτήματα που εκκινούν από το περιεχόμενο της παράστασης κι είναι ανάλογα με την προσέγγιση του σκηνοθέτη κάθε φορά.
Οι εντυπώσεις των γονιών μέχρι τώρα είναι πολύ θετικές. Οι γονείς εκφράζουν την ανακούφιση και τη χαρά τους όταν συνειδητοποιούν ότι τα παιδιά όχι απλά πέρασαν καλά αλλά είχαν και μια σπουδαία εμπειρία να μοιραστούν.
Το υπουργείο Πολιτισμού θα ήταν χρήσιμο να σκεφτεί την επέκταση του προγράμματος αυτού σε άλλα αρχαία θέατρα, σε σχολεία αλλά –γιατί όχι– και σε μουσεία.
Γιώργος Π. Λάντζας
