Κύριε διευθυντά
Από της 18/6/2023 ο εκλεκτός συνεργάτης της «Καθημερινής» κ. Μιχ. Τσιντσίνης μας είχε ενημερώσει (Χανγκόβερ) ότι τους κοινοβουλευτικούς μας ανησυχούσε «σφόδρα» το ερώτημα: «Μήπως κάποιος μπορεί ταυτόχρονα να χρησιμοποιεί τα προνόμια δύο ιδιοτήτων. Μπορεί να μιλάει στη Βουλή και σαν πρώην πρόεδρος του Σώματος και σαν αρχηγός κοινοβουλευτικής ομάδος…». Ο αρθρογράφος ανέλυε διεξοδικά και απέκρουε τεκμηριωμένα μια τέτοια διεκδίκηση.
Ενόψει της εμπειρίας από τη θητεία στο αξίωμα της προέδρου της Βουλής της ιδρύτριας (παρ’ ολίγον να γράψω ιδιοκτήτριας, λόγω της αυθαίρετης αλλαγής στη σειρά των ψηφοδελτίων του κόμματος, που είχε ως αποτέλεσμα οι βουλευταί να μην εκλεγούν από τους ψηφοφόρους αλλά να επιλεγούν από την αρχηγό) η ανησυχία δεν ήταν αδικαιολόγητη, είχε επεκταθεί στους εκλογείς, ήδη δε στους πολίτες. Οι αισιόδοξοι και καλόπιστοι ψήφισαν την κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, «ξεχνώντας την αυταρχική και ιδιόρρυθμη συμπεριφορά της, και δίνοντάς της μια ευκαιρία να χρησιμοποιήσει την εργατικότητα και την επιστημονική της κατάρτιση πιο σωστά αυτή τη φορά», κατά τη διατύπωση καλής φίλης.
Συμμερίζομαι τον φόβο του κ. Τσιντσίνη ότι «Η αυθαιρεσία που φοράει την προβιά της μιας ή της άλλης δικονομίας δεν πρόκειται να πτοηθεί…» με τα διαθέσιμα θεσμικά μέσα. Προτείνω την πρακτική της γενικευμένης απαξίωσης. Αν σε κάθε μείζονα παρεκτροπή οι υπόλοιποι βουλευταί δεν φωνασκούσαν απλώς αλλά αποχωρούσαν ομαδικώς από την αίθουσα των συνεδριάσεων, μπορεί οι καταχρώμενοι τη «δικονομία» να θεωρούσαν άσκοπη τη συνέχιση της παραστάσεως ενώπιον κενών εδράνων, ίσως και άνευ τηλεοπτικής εικόνος και ηλεκτρονικού ήχου.
Κώστας Μπονιφάτσης
