Κύριε διευθυντά
Θα πρέπει να ήσαν προφανώς πολλοί, πάρα πολλοί εκείνοι, που γεμάτοι ελπίδα πίστεψαν στα όσα ωραία και λογικά άκουσαν από τον πρώην και νυν πρωθυπουργό της χώρας και τον ψήφισαν. Χωρίς κανέναν δισταγμό, δύο φορές. Τουλάχιστον τόσοι, όσο και το δυναμικό ποσοστό που του έδωσαν. Και μαζί μ’ αυτό και την ψυχή τους.
Κι ένιωσαν, ξαφνικά, ένα άδειασμα στο στομάχι, όταν άκουσαν τον αριθμό εκείνων που θα αποτελούσαν το υπουργικό συμβούλιο. Που έστω και για μια φορά χρειάστηκε να καθήσουν γύρω απ’ το ίδιο τραπέζι (τρόπος του λέγειν) και να τους δούμε. Και να ντραπούμε.
Ηθελα να καταπιώ την απογοήτευσή μου. Είπα ότι είναι ακόμα αρχή. Να κάνω υπομονή. Ομως διαβάζοντας την εξαιρετική επιστολή (φύλλο 4/6) του κ. Φώτη Κουκουφίκα από την Καστοριά, σκέφτηκα ότι δεν μ’ έπαιρνε άλλο. Είναι, ίσως, λίγο σαν το περίφημο ΜeΤoo, που άνοιξε τα στόματα κι άλλαξε τη νοοτροπία τόσο, που μας έφερε σε μια νέα εποχή. Τόσο, που μπορεί στο μέλλον να γράφουν για την πριν ή μετά το ΜeΤoo εποχή.
Ή και για την πριν ή μετά το υπουργικό συμβούλιο που ντραπήκαμε; Μακάρι.
Α. Καραγιάννη
