Kύριε διευθυντά
Στη συναυλία επαίνων που ακολούθησε την αναμενόμενη μεν, αλλά αιφνίδια παραίτηση του κ. Τσίπρα από τους Συριζαίους, παρατηρώ τα εξής.
Εχω την αίσθηση ότι ο χρόνος κατέδειξε ότι οι πολιτικές ικανότητες και η υπεροχή του κ. Τσίπρα περιορίζονται στα πλαίσια κομματικών προδιαγραφών, και θα έλεγα και του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς.
Οταν όμως προσπάθησε να εκφραστεί σε μια άλλη κλίμακα –αυτήν της εξουσίας– φάνηκε ότι τον ξεπερνάει και δεν τα κατάφερε. ∆εν έπεισε για το ταλέντο και τις ικανότητες που απαιτεί η κλίμακα της εξουσίας.
Είχε όμως την αντίληψη να ενεργήσει –για την αναρρίχηση στην εξουσία– σύμφωνα με το γνωμικό του Πιττακού του Μυτιληναίου «Ἐπίκαιρον γνῶθι» (αναγνώριζε την ευκαιρία). Ετσι, στον ευρύτερο πολιτικό ορίζοντα και τελικά στη διακυβέρνηση της χώρας, τον έφερε η συγκυρία πολλών πραγμάτων και συμπτώσεων και το αφήγημά του, εις το οποίο περίσσευαν οι αυταπάτες, οι οποίες παραπλάνησαν τον λαό.
Και κάπως έτσι βρέθηκε στην εξουσία. Εις την οποία όμως τον διέκρινε η λεγόμενη «αντιληπτικότητα της σκάλας», δηλαδή αυτό που αντιλαμβάνεσαι εκ των υστέρων. Καίτοι ευφυής ήταν δέσμιος πετρωμένων πεποιθήσεων της Αριστεράς, με αποτέλεσμα να καταφεύγει σε μια διγλωσσία, για την οποία ισχύει η πελοποννησιακή παροιμία «και ρούφα και φύσα, δεν γίνεται». Φαίνεται ακόμα ότι αγνοούσε πλήρως την κλασική παιδεία και τον γοήτευαν τα μαρξιστικά τσιτάτα μιας εντελώς παρωχημένης εποχής, όταν η ομίχλη του κομμουνισμού σκέπαζε τα μάτια των ανθρώπων.
Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο ότι σαν έφηβος πρωτοστατούσε στις καταλήψεις σχολικών αιθουσών και προτιμούσε εμφανώς τον θόρυβο του δημαγωγού, και των μπαχαλάκηδων και τον διέκρινε αυτό που ο Σαββόπουλος χαρακτήρισε «φοιτητική ανεμελιά». Ορθώς λοιπόν οι Αγγλοι λένε: «Το παιδί είναι ο πατήρ του ανδρός».
Αντώνης Ν. Βενέτης
