Κύριε διευθυντά
Δεν εκπλήσσομαι που η 32χρονη κόρη μου επέλεξε να σπουδάσει Φιλολογία. Προτού καν γεννηθεί, άκουγε Αρχαία και Γλώσσα που δίδασκα με μεράκι στα Ελληνόπουλα – κι ακόμα στα 37 χρόνια της θητείας μου στη δημόσια εκπαίδευση δεν φαίνεται να ξεθύμανε.
Μοναδική επιλογή η Φιλολογία λοιπόν! Με μόρια 18.700 το 2009. Κι έπειτα από απαιτητικές εξετάσεις στο Καποδιστριακό, ακολούθησε το διετές μεταπτυχιακό στη Λογοτεχνία. Και μετά, στη Σορβόννη το επόμενο. Και τέσσερις ξένες γλώσσες στη σειρά των προσόντων – προσόντα που λίγο πολύ αριθμούν πολλοί νέοι επιστήμονες της γενιάς της στον τόπο μας. Είπα «νέοι» – για πόσα, όμως, χρόνια ακόμα, αυτές οι γενιές θα συγκαταλέγονται στους ατακτοποίητους «νέους», πλησίστιοι πια στα 35 και τα 40 τους; Δείγμα τυπικό, το δικό μου παιδί που μετά τρεις χρονιές αναπλήρωσης –σε δομές, σ’ εσπερινό, σε ΕΠΑΛ, σε Γυμνάσιο– εισπράττει τα καλοκαίρια την ανασφάλεια και την απαξίωση ενός ταμείου ανεργίας, με αβέβαιο επαγγελματικό αύριο. Βέβαιο σε όλα τούτα είναι το ψυχολογικό κόστος που βαραίνει τις στρατιές των αδικημένων, όσο και βαθιά καταρτισμένων νέων εκπαιδευτικών μας. Πόσα ακόμα εχέγγυα –διά του ΑΣΕΠ– ζητά η πατρίδα για την επιστημοσύνη των ακάματων νέων καθηγητών που τους διασπείρει ασεβώς σε δύο και τρία σχολεία ταυτόχρονα, για να ψιμυθιώνει επιδερμικά τις βαθιές ουλές της εκπαίδευσης; Είναι σίγουρη για τις ικανότητές τους ως αναπληρωτών, αλλά αμφιβάλλει εκτάκτως ενόψει διορισμού τους;
Ας διορίσει επιτέλους η πολιτεία αυτούς που κρατούν τη δάδα του δασκάλου ανέσπερη ακόμα, προτού ασπρίσει η υπομονή και το πάθος τους… Στην κακοδαιμονία του εκπαιδευτικού αυτοφωτογραφίζεται η εκάστοτε πολιτική αστοχία. Από παντού η κοινωνία βοά την ανάγκη για ανάκαμψη: η θεραπεία έρχεται από τον δάσκαλο που χρέος του είναι να μορφώνει ψυχές. Είναι ανήθικο και επικίνδυνο η πολιτεία να τιμωρεί τους ταγούς της.
Αννα Αθανασάκη
Φιλόλογος
