Κύριε διευθυντά
Με όλο τον σεβασμό, στο άρθρο της «Καθημερινής» (Κυριακή, 9 Ιουλίου 2023), είναι απολύτως άστοχoς ο παραλληλισμός που επιχειρείται όσον αφορά τα διλήμματα του προέδρου της Ουκρανίας κ. Ζελένσκι και του, κάποτε, προέδρου της Κυπριακής ∆ημοκρατίας, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, κ. Κίσινγκερ φαίνεται να λοιδορεί τον Μακάριο διότι δεν απεδέχθη την de jure διχοτόμηση της χώρας του, με αντάλλαγμα την επιστροφή μέρους των εδαφών που κατείχε, με την εισβολή της στην Κύπρο, η Τουρκία. Ο κ. Κίσινγκερ, όμως, δεν αναφέρει ότι η διχοτόμηση συνέφερε και συμφέρει και τις ΗΠΑ, εφόσον «το ‘χουν δίπορτο» στη διηρημένη Κύπρο. Φυσικά, οι ΗΠΑ θα προτιμούσαν να φύγει και το νομικό αγκάθι της εισβολής, ώστε να μην επωφελούνται από την εκκρεμότητα και τις σχετικές διεθνείς και ενδοσυμμαχικές τριβές στην Κύπρο άλλοι. Στην Ουκρανία, αντιθέτως, οι ΗΠΑ, όσο κι αν θα το ήθελαν, δεν μπορούν να εμφανισθούν ως και τάχα ουδέτεροι και αμέτοχοι ειρηνοποιοί, ώστε να φορτώσουν στον πρόεδρο Ζελένσκι τις ευθύνες για την επιβράβευση και νομιμοποίηση του εισβολέα. Υπάρχει το ιστορικό προηγούμενο του κατευνασμού από τους Αγγλογάλλους του Χίτλερ στο Μόναχο, τον Σεπτέμβριο του 1938, συμβιβασμού ο οποίος το μόνο που επέτυχε ήταν να επιταχύνει την έκρηξη του ∆ευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. ∆εν είναι, καθόλου μάλιστα, το μοναδικό προηγούμενο. ∆ιότι η όρεξη των επιβούλων και εισβολέων, όχι μόνον δεν κορέννυται με παραχωρήσεις των «λογικών», αλλά ανοίγει και περισσότερο. ∆ιερωτώμαι, μάλιστα, πώς οι «σχετικώς ομοφωνούντες δυτικοί πολιτικοί και αναλυτές», στους οποίους αναφέρεσθε, αγνοούν το προηγούμενο αυτό. Πώς θα συνεβούλευαν οι ίδιοι «ψύχραιμοι αναλυτές» την Ταϊβάν να χειρισθεί τυχόν εισβολή από την ομόγλωσσο και όμαιμο Κίνα ή την Ελλάδα τυχόν εισβολή από την Τουρκία; Ή και την ακρωτηριασμένη, συμβιβασμένη Ουκρανία, σε περίπτωση νέας επιθέσεως, μετά μερικά χρόνια, από τη Ρωσία; Γιατί θα έχουν οι εγγυήσεις των ΗΠΑ (μετά το φιάσκο τους στο Αφγανιστάν) στην Ουκρανία μεγαλυτέρα αξία από τις εγγυήσεις των Αγγλογάλλων στην Τσεχοσλοβακία, που οι ίδιοι είχαν ακρωτηριάσει το 1938;
Πάντοτε οι τάχα ψύχραιμοι και τάχα ρεαλιστές, από την αναπαυτική πολυθρόνα του σπουδαστηρίου τους, θα συμβουλεύουν τα θύματα των εκάστοτε νομιζομένων ισχυρών, ακόμη και των βιαστών, να συμβιβασθούν. Για το καλό τους…
Ο Σκώτος ιστορικός, ποιητής, μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφεύς Ουόλτερ Σκοτ αναφέρει σχετικώς μια σκωτική παροιμία: «Ο χαρακτήρ του ανθρώπου περιέχει τόσον ακριβώς παραλογισμό, όσον χρειάζεται ώστε να μην κάνουν άλλοι κατάχρηση της λογικής και της διαλλακτικότητός του». Εχει δίκιο, διότι, χωρίς την παράλογη και απελπισμένη αντίσταση, το ανθρώπινο είδος θα ήταν αιωνίως φιμωμένο και υπόδουλο.
Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας
