Κύριε διευθυντά
Με αφορμή το δημοσίευμα της κ. Μαργαρίτας Πουρνάρα στην Κυριακάτικη «Καθημερινή» (9/7/2023) για τη Βίλα Falconieri, όπου διδάσκονται αρχαία ελληνικά και λατινικά ως ζωντανές γλώσσες, σκεφτόμουν ότι κάτι ανάλογο θα μπορούσε να γίνει και στην Αθήνα. Να γίνει η Αθήνα Κέντρο Κλασικών Σπουδών! Να συσταθεί ίδρυμα αποκλειστικά για Κλασικές Σπουδές – ίδρυμα πανεπιστημιακού επιπέδου• να περιλαμβάνει τμήματα για αρχαία γλώσσα, για αρχαία τέχνη, για αρχαία λογοτεχνία, και ό,τι άλλο μπορεί να προκύψει με τη συνεργασία ειδικών αλλά και μη ειδικών, με τη συνδρομή καθηγητών αλλά και απλών ανθρώπων που ενδιαφέρονται, με τη συνδρομή της σπουδάζουσας νεολαίας. Φαντάζεσθε πόσοι υποψήφιοι θα έρχονταν απ’ όλο τον κόσμο για να κάνουν κλασικές σπουδές εδώ, στη σκιά της Ακρόπολης και υπό το βλέμμα της θεάς της σοφίας, της θεάς Αθηνάς; Φαντάζεσθε τι θα σήμαινε για τους όποιους μη Ελληνες, ή Ελληνες της διασποράς να μαθαίνουν την αρχαία γλώσσα και ταυτόχρονα να χαϊδεύουν με το βλέμμα τους τις «γλυφές» των αρχαίων μαρμάρων;
Ας το τολμήσουμε! Ας το τολμήσει έστω η ιδιωτική πρωτοβουλία, παρόλο που το ελληνικό κράτος θα έπρεπε να το τολμήσει. Δεν επιτρέπεται να υπερηφανευόμαστε για το ένδοξο παρελθόν και να κάνουμε τόσο λίγα για τη μελέτη του. Και σ’ αυτό το πλαίσιο ας συνειδητοποιήσουμε ότι η ελληνική γλώσσα ζει αιώνες τώρα, κι ότι πιστοποιεί τη συνέχεια του ελληνισμού· ότι το λεξιλόγιό της είναι το ίδιο – πάντοτε ο ουρανός λεγόταν ουρανός, και η θάλασσα θάλασσα, και ο πολίτης, και η πόλις, και το «και», και το «διότι»… Αξίζει λοιπόν να τη μελετήσουμε διαπιστώνοντας τη συνέχειά της. Δεν έχει σημασία ότι άλλαξε η σύνταξη και εν μέρει η γραμματική – όλα αλλάζουν με τον χρόνο, μάλλον δεν αλλάζουν, τροποποιούνται. Και ο άνθρωπος αλλάζει, αλλιώς μιλούσε ως παιδί, αλλιώς ως έφηβος, κι αλλιώς ως ηλικιωμένος, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος, κι ότι δεν μιλάει πάντοτε την ίδια γλώσσα.
