Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» της 15/7/2023 δημοσιεύθηκε άρθρο του εκλεκτού, κατά κυριολεξίαν, αρθρογράφου της εφημερίδος κ. Πάσχου Μανδραβέλη υπό τον τίτλον «Η φανταστική κυριαρχία». Εξ όσων έχω υπ’ όψιν μου, το θέμα έχει αποτελέσει ταμπού για τον γραπτό δημόσιο λόγο και το άρθρο αποτελεί συμμετοχή στη συζήτηση που έχει ανοίξει μετά την πρόσφατη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν για πιθανή επίλυση των μεταξύ των δύο χωρών διαφορών. Τις διαφορές αυτές εμείς περιορίζουμε στην ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα, αγνοώντας την πραγματικότητα της επί μακρόν διάστημα καθημερινής πολλαπλής παραβιάσεως του, καθ’ ημάς, εναέριου χώρου μας. Αυτό συμβαίνει πολλές φορές, λόγω της παγκόσμιας και μοναδικής παραδοξότητας η εθνική μας κυριαρχία να εκτείνεται όχι μόνο στα χωρικά μας ύδατα, που τα τοποθετούμε στα 6 μίλια, αλλά και στον εναέριο χώρο μας που τοποθετούμε στα 10. Αυτή τη διαφορά δεν την αναγνωρίζει κανένας, πλην της Κύπρου, ούτε το ΝΑΤΟ στις ασκήσεις του.
Κατά τη συνέντευξη που έδωσε προ ημερών ο πρωθυπουργός στην κ. Σία Κοσιώνη και στον κ. Παύλο Τσίμα του ΣΚΑΪ, απαντώντας σε σχετική ερώτηση της πρώτης, εδήλωσε το αυτονόητο, ότι «οποιαδήποτε συμφωνία … μπορεί (υποχρεωτικά κατά την άποψή μου) να συνεπάγεται υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις, οι οποίες μπορούν να αποτελούν την ΑΦΕΤΗΡΙΑ (τα κεφαλαία δικά μου) μιας διαπραγμάτευσης». Προδικάζει ο κ. Μανδραβέλης τις βέβαιες πατριωτικές αντιρρήσεις στη Βουλή για τα «απαράγραπτα και αδιαπραγμάτευτα», φανταστικά κυριαρχικά μας δικαιώματα επί του πέραν των χωρικών υδάτων εναέριου χώρου μας.
Οι αναμενόμενες εθνικιστικές φωνές των αντιρρησιών θα προέρχονται από όσους είχαν καταγγείλει τη Συμφωνία των Πρεσπών, διότι με αυτήν «απεμπολήσαμε» το όνομα και τη γλώσσα της Μακεδονίας ΜΑΣ. Αλλά η αντισυμβαλλομένη μας χρησιμοποιούσε παγκοσμίως το όνομα Μακεδονία (σκέτο) τόσο ως ομόσπονδο κράτος της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας του Τίτο, όσο και ως ανεξάρτητο κράτος μετά την κατάρρευσή της. Οσο για τη γλώσσα, οι κάτοικοι αυτού του τμήματος της αρχικής Μακεδονίας αναμφισβήτητα και αναπόφευκτα χρησιμοποιούσαν μια γλώσσα που χαρακτηριζόταν από τους χρήστες της και τον τόπο, στον οποίο ωμιλείτο. Βέβαια ούτε εκείνοι ήταν Ελληνες ούτε η γλώσσα τους η Ελληνική.
Αυτά τα πράγματα αλλάζουν μόνο με πόλεμο. Ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν.
