Κύριε διευθυντά
Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον συζητήσεις και απόψεις σχετικά με τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών και λατινικών στο σχολείο και τον προβληματισμό για τη «χρησιμότητα» των «νεκρών γλωσσών».
Εχω τελειώσει κλασικό γυμνάσιο την εποχή που κάθε μέρα (6 ημέρες την εβδομάδα) είχαμε «αρχαία» και 3-4 φορές την εβδομάδα λατινικά. Οι συνήθως πολύ καλοί φιλόλογοι μάς έμαθαν συντακτικό και γραμματική, έτσι ώστε, ακόμη και σήμερα να μπορώ να βγάλω κάποιο νόημα διαβάζοντας ένα όχι ιδιαίτερα απαιτητικό αρχαίο κείμενο ή να μεταφράζω μια λατινική επιγραφή. Εντούτοις, παρά τις γνώσεις και τη διάθεση των καθηγητών μας, από την αρχαία ελληνική και λατινική γραμματεία δεν καταφέρναμε να καλύψουμε παρά λίγες μόνον σελίδες από τα προβλεπόμενα κείμενα κάθε χρονιά. Λίγο από Θουκυδίδη, Λυσία, Δημοσθένη, Αρριανό, κάποιες σελίδες από την Αντιγόνη ή την Ιφιγένεια εν Αυλίδι, ελάχιστες σελίδες από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια και κάτι αντίστοιχο με τους Λατίνους συγγραφείς. Προφανώς δεν επαρκούσε ο χρόνος για περισσότερα, επειδή πιο πολύ απασχολούσε η σύνταξη, η γραμματική και ο κατά περίπτωση σχολιασμός. Μαθαίναμε τη γλώσσα μέσω του κειμένου, αλλά τα έργα των «αρχαίων» παρέμεναν άγνωστα ως σύνολο.
Θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που έμαθα αρχαία και λατινικά, αλλά διερωτώμαι τι είναι τελικά πιο χρήσιμο, η γνώση της γλώσσας ή η ολοκληρωμένη γνώση έργων της αρχαίας γραμματείας έστω και σε μετάφραση και πώς αυτά τα δύο μπορούν να συνδυασθούν στο σύγχρονο σχολείο.
