Κύριε διευθυντά
1948, Χαϊδάρι, «1984» Οργουελ. Η φρίκη διαχρονική. Εκεί ξαπλώνει τώρα η λεωφόρος Αθηνών, δίπλα στην Επαυλη του Παλιού (Το «παλατάκι») υπήρχε μια δεξαμενή γεμάτη νερά της βροχής. Το καλοκαίρι δεκάχρονα παιδιά, τσαλαβουτούσαμε στα θολά πράσινα νερά της, ανύποπτοι για τους κινδύνους. ∆εν ήξερα καλό κολύμπι, αλλά στην ήσυχη επιφάνεια επέπλεα αξιοπρεπώς, μέχρι που ο Νάκας, συμμαθητής και φίλος, με έσπρωξε απότομα μέσα. Πανικοβλήθηκα. ∆ύο φορές ένιωσα τις πατούσες μου να βουλιάζουν στη λάσπη. Πνιγόμουν. Λένε πως ο μελλοθάνατος βλέπει την προηγούμενη ζωή του να περνάει μπρος από τα μάτια του σαν κινηματογραφική ταινία. Αλήθεια είναι.
Ο Νάκας αισθάνθηκε υποχρεωμένος να βοηθήσει και βούτηξε να με σώσει. Τον άρπαξα από τον λαιμό και πιάσαμε πάτο αγκαλιά. Είπα, ας μην πνιγούμε και οι δυο και τον άφησα.
Πώς μπόρεσα;
Τέλος, κάποιος σκέφτηκε να φέρει μια κλάρα πεύκου, την έριξε στο νερό, πιάστηκα και ανέβηκα. Εβγαλα κάμποσο νερό, πιο πράσινο κι από το πράσινο.
Στις διακοπές, εδώ στο χωριό, διάβασα σε μια εφημερίδα που έφερε ο πατέρας τυλιγμένα τα ψάρια, ότι κάποιος Σάσσαλος είχε πυροβολήσει και είχε σκοτώσει τον φίλο μου τον Νάκα γιατί τον θεώρησε υπαίτιο του πνιγμού του γιου του στα ίδια εκείνα απαίσια νερά.
Να μην γκρινιάζουμε. Εκτοτε, η ζωή μας και ιδίως η ζωή των παιδιών, έχει γίνει πιο ακριβή και ο κόσμος καλύτερος.
