Κύριε διευθυντά
Διάβασα το άρθρο σας «Πολιτική και social media» («K», 16/7/2023). Κανείς νοήμων που βρέθηκε να γράφει στα social media δεν επιδιώκει «να καθορίζουν αυτά τα μέσα την πολιτική κυβερνητική ατζέντα». Με τους μη νοήμονες, ακραίους και λαϊκιστές ας μην ασχολούμεθα. Ομως δεν βλέπω κανένα κακό να επισημαίνει ο πολίτης (μέσω social media) λάθη ή παραλείψεις και οι κυβερνώντες να ανταποκρίνονται «ακαριαία». Με ξεπερνάει το γεγονός ότι αυτό «δεν είναι καλή συνταγή διακυβέρνησης» κατά τη γνώμη έγκριτης γραφίδας.
Φυσικά και «τα προβλήματα της χώρας απαιτούν βαθιές τομές, οργάνωση, επαγγελματισμό». Τούτο όμως μπορεί να συνδυαστεί κάλλιστα με «μείωση της ταλαιπωρίας του πολίτη» και γνωστοποίηση μέσω κοινωνικής δικτύωσης προς τους κυβερνώντες, καταστάσεων που χρήζουν «άμεσης επούλωσης». Ζήσαμε περιπτώσεις που από τα social media (και μετά από τα ΜΜΕ) η κυβέρνηση θεράπευσε καταστάσεις που αδικούσαν και πλήγωναν. «Υπάρχει κάτι βαθιά τριτοκοσμικό σε όλο αυτό»; Διαισθάνομαι ότι ενοχλεί η πρωτοβουλία του πολίτη να απευθύνεται άμεσα προς την κυβέρνησή του. Σαν να είναι «έγκλημα καθοσιώσεως» (Crimen laesae maiestatis)! (Κων. Μ. Ράλλη, Ποινικόν Δίκαιον της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας).
Τέλος, φυσικό είναι ο κάθε «Γιάννης» που αισθάνεται θιγόμενος από συμπεριφορά υποψήφιου πολιτευτή, που θεωρεί ότι «έχει ομίχλη στα μυαλά» και πάσχει από το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» επειδή δεν ψηφίζει το κόμμα του, να εκφράζεται μέσω social media. Ειδικά όταν έχει αποστείλει ευγενέστατη επιστολή σε εφημερίδα και η σύνταξη κρίνει, ως έχει κάθε δικαίωμα, να μην τη δημοσιεύσει. Σεβαστή η θέση της φιλόξενης εφημερίδας αλλά και ο «Γιάννης» έπρεπε να εκφράσει τις εν προκειμένω θέσεις του, καταφεύγων σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, ως έχει κάθε δικαίωμα.
