Κύριε διευθυντά
Το άρθρο σας στην «Καθημερινή» της 9ης Ιουλίου υπό τον τίτλο «Το κοινό δίλημμα Μακαρίου και Ζελένσκι» ανακαλεί στη μνήμη των Κυπρίων –και δυστυχώς μόνο των Κυπρίων– την αποφράδα ημέρα της 9ης Ιουλίου του 1821, όταν στην Κύπρο οι Οθωμανοί, όλως αναιτίως, προέβησαν στις συνήθεις αγριότητές τους με αποκορύφωμα τον απαγχονισμό του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και αρκετών προεστών ως μελών της «Φιλικής Εταιρείας».
Ως γνωστόν, η Επανάσταση του ’21 διέσπασε και διέλυσε την Ιεράν Συμμαχία του Μέτερνιχ και «το ξήλωμα του πουλόβερ» απεκάλυψε «το Ανατολικό Ζήτημα», το πρόβλημα δηλαδή της πληρώσεως του κενού που θα δημιουργούσε η συρρίκνωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στην προσπάθεια αναβιώσεώς της περιλαμβάνεται και η Κύπρος ή μέρος αυτής. Ομως, ο Μακάριος δεν είχε ποτέ εντολή για εδαφικές παραχωρήσεις ή διευθετήσεις και αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζει ο Κίσινγκερ και να μην τον εκπλήσσει η άρνηση του Μακαρίου για συμβιβασμό. Δεν είχε εντολή ο Μακάριος, ούτε από την Αγγλία που τον επέλεξε για Εθνάρχη και Αρχιεπίσκοπο, ούτε από τον λαό που τον εξέλεξε για Αρχιεπίσκοπο και Πρόεδρο, αλλά ούτε και από την Ιστορία που τον περιέγραφε άλλοτε με τα φωτεινότερα και άλλoτε με τα μελανότερα χρώματα. Είχε ασκηθεί, εντούτοις, και ηδονίζετο να «παίζει καθυστέρηση», με τις πληγές να παραμένουν ανεπούλωτες και τις προοπτικές εντός της συμμαχίας να εξελίσσονται δυσοίωνες. Το Κυπριακό, βεβαίως, εξαρχής δεν ήταν άμοιρο μιας εξοφθάλμου αντινομίας στην πολιτικοστρατιωτική του εκδήλωση. Λυκοφιλίες εντός του ΝΑΤΟ, σύμμαχοι εναντίον συμμάχων, διελκυστίνδα, κατά βάσιν, μεταξύ Αμερικής και Αγγλίας. Και επειδή η Αμερική δεν άντεξε άλλο τα καμώματα της Αγγλίας και των πρακτόρων της, έβαλε την Κύπρο ολόκληρη στην Ε.Ε. με όχημα τη λέσχη Μπίλντερμπεργκ πάρα τις έντονες αντιδράσεις της Αγγλίας. Ακριβώς, αυτό που εσείς ο ίδιος αποκαλύπτετε στο τελευταίο βιβλίο σας «Ενα Σκοτεινό Δωμάτιο 1967-1974».
Ως προς τον Ζελένσκι, όσο η Ευρώπη θα αντέχει την πείνα και την αντίδραση των λαών της, θα μάχεται με την Αγγλία μέχρι και του τελευταίου Ουκρανού. Του το υπεσχέθησαν. Οι χαμένοι δίνουν και τα ρέστα τους, προκειμένου να αποσείσουν τις προσωπικές ευθύνες της διακυβεύσεως της χώρας τους, ίσως δε και της υπάρξεώς της. Κάπως χαρακτηρίζει αυτούς τους τύπους ο Λένιν ή κατ’ άλλους ο Στάλιν. Πάντως, ευφυείς δεν είναι.
