Κύριε διευθυντά
Η απάντηση στο ερώτημα «τελείωσε η Μεταπολίτευση στις 25 Ιουνίου;» είναι εκ των πραγμάτων πολυδιάστατη, καθώς εξαρτάται από την οπτική γωνία που επιλέγεται προκειμένου να θεωρηθεί το νήμα της ιστορίας αρκούντως συνεχές ώστε να τεκμαίρεται το κλείσιμο ενός ενιαίου κύκλου της.
Οικονομικά, μεν, η οιονεί χρεοκοπία του 2010 αποτελεί ισχυρό επιχείρημα για να υποστηριχθεί ότι η Μεταπολίτευση τελείωσε μαζί με τον παραδοσιακό δικομματισμό της περιόδου τρεισήμισι δεκαετιών, κατά την οποία οι παθογένειες του κομματικού συστήματος επιδεινώνονταν προϊόντος του χρόνου, υπονομεύοντας την οικονομική ελευθερία των ανθρώπων παράλληλα με την πελατειακή δέσμευση της ψήφου τους. Ωστόσο, όπως γράφει ο Φράνσις Φουκουγιάμα στο «Τέλος της Ιστορίας», οι οικονομικές ερμηνείες είναι ατελείς και μη ικανοποιητικές, διότι ο άνθρωπος δεν είναι απλώς κάποιο οικονομικό ον· επομένως απαιτείται ένας παράλληλος απολογισμός της ιστορικής διαδικασίας, ο οποίος επιδιώκει να συμπεριλάβει το όλον του ανθρώπου και όχι μόνον την οικονομική του πλευρά.
Πολιτικά, λοιπόν, με την απαλλαγή της Ελλάδας από τη δικτατορία των συνταγματαρχών και τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αποκαταστάθηκε το δημοκρατικό πολίτευμα, το οποίο επέδειξε ισχυρή αντοχή παρά την «οικονομική κατάθλιψη» της δεκαετίας του 2010, κατά την οποία δοκιμάστηκε σοβαρά η εμπιστοσύνη των πολιτών στο πολιτικό σύστημα. Το γεγονός ότι η φράση στην ιδρυτική διακήρυξη της Νέας Δημοκρατίας –ότι τα αληθινά συμφέροντα του έθνους βρίσκονται πέρα και πάνω από τις παραπλανητικές ετικέτες της Δεξιάς, του Κέντρου και της Αριστεράς– αξιοποιείται τόσο επικοινωνιακά, στο επίπεδο της ρητορικής, όσο και ουσιαστικά, στο πεδίο της ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού της σύγχρονης Νέας Δημοκρατίας, από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, δείχνει ότι η ίδια η Μεταπολίτευση εξελίσσεται (ήδη από το 2019) σε επάλληλους κύκλους.
