Κύριε διευθυντά
Θα ήθελα να συγχαρώ την κυρία Μαρία Κατσουνάκη για την ακριβοδίκαιη κριτική της στη «Μήδεια» του Κάστορφ. Κρατώντας, όπως ταιριάζει στο ύφος της εφημερίδας σας, την αρνητική της αξιολόγηση σε μετριοπαθές ύφος –ενώ θα μπορούσε να είναι, απολύτως δικαιολογημένα, εξοργισμένη με αυτό που είδαμε στην Επίδαυρο– δίνει τη δυνατότητα σε έναν αναγνώστη που δεν είχε την ατυχία να δει «αυτό το πράμα» (όπως έλεγαν σχεδόν όλοι οι θεατές που αποχωρούσαν) να εστιάσει στα πολλά ατοπήματα της λεγόμενης σκηνοθετικής προσέγγισης και να στηρίξει τους ηθοποιούς που κατέβαλαν πολύ ουσιαστικές προσπάθειες.
Η κυρία Κατσουνάκη δεν πτοήθηκε ούτε από το βαρύ όνομα του Κάστορφ (πώς το έκανε άραγε;) ούτε από την ανάγκη να φανεί αρεστή στο Φεστιβάλ, ούτε από άλλους λόγους που ώθησαν συναδέλφους της να εκθειάσουν αυτή την παράσταση για την οποία αν υπήρχε καλλιτεχνικό 112 θα έπρεπε να είναι σε διαρκή λειτουργία προκειμένου ανυποψίαστοι θεατές να αποφύγουν την έκθεσή τους «σε αυτό το πράμα». Η συνεργάτις σας απέδειξε ότι διαθέτει αξιοπρέπεια επαγγελματική και προσωπική και αίσθημα ευθύνης έναντι των αναγνωστών σας. Της αξίζουν συγχαρητήρια.
Τα οποία δεν αξίζουν στη διεύθυνση του Φεστιβάλ η οποία, όπως όλα δείχνουν, πάσχει από τη νεοελληνική νόσο της αλαζονείας λόγω ενδόξου πατρικού ονόματος.
Η επιλογή να δίνει χώρο (και τι χώρο…) και χρήμα σε φλύαρες γεροντικές «ονειρώξεις» οδηγεί στο αποτέλεσμα, η 17χρονη κόρη μου να πει ότι «η Επίδαυρος ήταν πολύ ωραία όταν ήλθα με το σχολείο και δεν είχε παράσταση, σαν κι αυτήν…». Αξιέπαινη επίδοση για ένα Φεστιβάλ, να απωθεί τους νέους από την πολλή πρωτοπορία και αποδόμηση…
