Κύριε διευθυντά
Πόσοι έχετε ανατριχιάσει στην είδηση ότι «ηλικιωμένος οδηγούσε στο αντίθετο ρεύμα της εθνικής οδού».
Φανταστείτε το σκηνικό, να έρχεται αυτοκίνητο μετωπικά προς εσάς με μεγάλη ταχύτητα και να μην μπορείτε να το αποφύγετε, ο παππούς που αντί για φρένο πάτησε γκάζι λέει, η γιαγιά που δεν είδε το κόκκινο και τα πήρε όλα στον δρόμο της, είναι αυτό που λέγαμε παλιά, ο χάρος βγήκε παγανιά…
Ναι, είναι φαινόμενο εποχής, που θα το βλέπουμε συχνά να εξελίσσεται με μεγάλη συχνότητα, και δεν είναι των τελευταίων ετών, ξεκίνησε στις δεκαετίες του ’50-’60, τότε που το βιοτικό επίπεδο άρχισε να ανεβαίνει, τότε που το όνειρο του Ελληνα εκτός από το σπίτι, ήταν και ένα αυτοκίνητο.
Ετσι, ο τότε 25άρης ή 25άρα που έβγαλε δίπλωμα οδήγησης και αγόρασε αυτοκίνητο, είναι τώρα περίπου 85+ ετών και εξακολουθεί να οδηγεί νομίζοντας ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα, και ας μην ισχύει το δίπλωμά του, και ας έχει τόσα θέματα υγείας.
Ο υποφαινόμενος είναι 64 ετών, στα 18 του είχε δίπλωμα και αυτοκίνητο, οδηγούσε με ταχύτητα και παράλληλα κάπνιζε, έπινε φραπέ, επέλεγε κασέτα μουσικής για να την τοποθετήσει στο κασετόφωνο και μπορούσε να κάνει και πολλά ακόμα παράλληλα, ενώ οδηγούσε.
Σήμερα καταλαβαίνω ότι μού «φεύγει» το αυτοκίνητο από τον δρόμο αν αποσπάσω την προσοχή μου με κάτι άλλο, έστω με την προσπάθεια να βρω σταθμό στο ραδιόφωνο, το ομολογώ.
Κάτι σοβαρό πρέπει να κάνει η πολιτεία για το φαινόμενο, κάποιες τυπικές διαδικασίες αναθεώρησης διπλωμάτων μετά τα 67 είναι επιεικώς γελοίες, ακόμα και χωρίς δίπλωμα πολλοί υπερήλικοι οδηγούν – μήπως να μεταφερθούν οι ευθύνες και στα συγγενικά πρόσωπα;
Ναι, σε λίγο θα είμαι ένας από αυτούς με μειωμένη δυστυχώς αντίληψη, με δυσκολία να διακρίνω έγκαιρα το κόκκινο από το πράσινο, με κίνδυνο ίσως καρδιακής ανακοπής ή ό,τι άλλο παθολογικό επικίνδυνο σύμπτωμα, αλλά θα οδηγώ, αφού κανένας δεν με αποτρέπει.
Απέναντι σε εμένα και σε αυτούς τους οδηγούς δεν θα ήθελα να βρεθεί με το αυτοκίνητό του ο γιος μου, με τη γυναίκα του και τα εγγόνια μου, εσείς θα θέλατε;
