Κύριε διευθυντά
Με αφορμή το άρθρο του κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου στην «Κ» (φύλλο 29.7) με τίτλο «Φιλόλογοι σε εκπτώσεις», θα ήθελα να αναφερθώ στις συνέπειες της διαρκούς υποτίμησης των κλασικών σπουδών. Πρόκειται για ένα φαινόμενο ευρείας κλίμακας για το οποίο όσοι πιστεύουν ότι δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί «πλανώνται πλάνην οικτράν».
Θεμελιώδης πυλώνας της ελληνικής και κάθε κοινωνίας είναι η γλώσσα. Είναι το κατεξοχήν ενοποιητικό στοιχείο που συντελεί στην ομαλή λειτουργία μιας ομάδας ανθρώπων που συμβιώνουν. Παράλληλα, από την ελληνική γλώσσα απορρέουν οι πρώτες ανθρωπιστικές επιστήμες στις οποίες εδράζεται ο δυτικός τρόπος σκέψης. Τι γίνεται όμως όταν η ίδια η γενέτειρά τους τις υπονομεύει και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τις διαγράψει από την ταυτότητά της; Η απάντηση είναι απλή. Ο αντίκτυπος μεταφέρεται στην ίδια τη γλώσσα η οποία υπόκειται διάβρωση. Ετσι ο Νεοέλληνας καταλήγει με περιορισμένους γλωσσικούς –και όχι μόνο– ορίζοντες, οδηγούμενος σε μία μόνιμη πνευματική αβελτηρία και επιλέγοντας μία θετικιστική στενόμυαλη αντίληψη. Δεν θέλω φυσικά να απαξιώσω τις θετικές επιστήμες αλλά την επικρατούσα διανοητική και επαγγελματική μονομέρεια που επικρατεί καθώς όταν δεν διατηρείται το «μέτρον» που πολύ σοφά υποστήριξε ο Αριστοτέλης, επέρχεται ένα από τα δύο άκρα: είτε η έλλειψη είτε η υπερβολή.
Εντέλει, είναι θέμα ζωτικής σημασίας να υποστηριχθεί σθεναρά ο ανθρωπιστικός κλάδος στην Ελλάδα, καθώς ένα κύμα ανοησίας έχει καλύψει την Ευρώπη και σε λίγο καιρό οι κλασικοί θα εκδίδονται με trigger warnings διότι οι «ευαίσθητοι» αναγνώστες τού σήμερα μπορεί να ενοχληθούν από τις πεποιθήσεις του Αριστοτέλη!
