Κύριε διευθυντά
Πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ ότι το απόγευμα της 30ής Ιουλίου 2023 πυροσβέστες, που είχαν λάβει μέρος στις πολυήμερες επιχειρήσεις κατασβέσεως των πυρκαγιών της Ρόδου, επιβιβάστηκαν στο πλοίο της γραμμής με προορισμό το λιμάνι του Πειραιά. Πολλοί εκ των πυροσβεστών φωτογραφήθηκαν από άλλους επιβάτες του πλοίου να κοιμούνται κατάκοποι και εξαντλημένοι στο πάτωμα του πλοίου, λόγω ελλείψεως καμπινών, στις οποίες βεβαίως θα μπορούσαν να αναπαυθούν αξιοπρεπώς.
Η συγκεκριμένη εικόνα σαφώς και είναι θλιβερή αλλά και ενδεικτική της γενικότερης ακηδίας και κοινωνικής μας ηθικής. Σχετικά με αυτό το θέμα η κρατική τηλεόραση ανακοίνωσε ότι εισήλθαν σε καμπίνες μονάχα όσοι πυροσβέστες είχαν προφθάσει να κλείσουν τέτοιο εισιτήριο. Ενώ οι υπόλοιποι, αναγκαστικά, λόγω ελλείψεως καμπινών, δεν είχαν άλλη επιλογή παρά την Γ΄ θέση του πλοίου και τη «στρωματσάδα».
Προφανώς και έτσι έχουν τα πράγματα. Ωστόσο γεννώνται κάποιοι προβληματισμοί:
α) Θα μπορούσε το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη να είχε μεριμνήσει για την αξιοπρεπή επάνοδο αυτών των ανθρώπων στην Αθήνα είτε μέσω κάποιου σκάφους του Λιμενικού είτε μέσω κάποιας ειδικής αεροπορικής πτήσης. ∆ιά του τρόπου αυτού η Πολιτεία θα αποδείκνυε εμπράκτως τον οφειλόμενο σεβασμό και την αναγνώριση υπηρεσιών αυτών των ανθρώπων.
β) Θα μπορούσε και η ναυτιλιακή εταιρεία, που έχει αναλάβει το θαλάσσιο δρομολόγιο Ρόδου – Πειραιά, να επιλύσει η ίδια αυτό το ζήτημα: είχαν τη δυνατότητα οι υπεύθυνοι της εταιρείας και ο καπετάνιος του πλοίου να αυτενεργήσουν, κατά τη βραδιά της 30ής Ιουλίου, και να εξασφαλίσουν ενδιαίτημα για τους ταλαιπωρημένους πυροσβέστες. Π.χ., μπορούσαν από τα μεγάφωνα του πλοίου να κάνουν έκκληση σ’ εκείνους τους επιβάτες του πλοίου οι οποίοι διέθεταν ήδη καμπίνες να τις παραχωρήσουν αυτοί οι τελευταίοι στους κατάκοπους πυροσβέστες, κατόπιν βεβαίως του κατάλληλου οικονομικού διακανονισμού. Ομως ούτε αυτό έγινε.
γ) Τέλος, θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν τα κοινωνικά μας ανακλαστικά: οι ίδιοι οι επιβαίνοντες του πλοίου άραγε ένιωθαν ωραία με τη συνείδησή τους, όταν έβλεπαν μπροστά τους έναν σωρό ανθρώπων, ρημαγμένων από την κούραση και την εξάντληση, να κοιμάται στο κατάστρωμα του πλοίου; Τους έβλεπαν και καταλάβαιναν πολύ καλά ποιοι ήταν, από τα διακριτικά σήματα των στολών τους! Πού είναι η κοινωνική μας αλληλεγγύη, η ευθύνη και η έγνοια για τον διπλανό; Πόσοι άραγε από τους ξεκούραστους παραθεριστές –τους μοσχομυρισμένους και φρεσκοπλυμένους, που γύριζαν στην Αθήνα από τις διακοπές τους στη Ρόδο– πήγαν στη Reception του πλοίου και ζήτησαν να παραχωρηθεί η καμπίνα τους στους «μπαρουτοκαπνισμένους», άπλυτους επί μέρες και «καραβοτσακισμένους» αυτούς ανθρώπους;
Ομως σε μια κοινωνία βαθύτατα αλλοτριωμένη, όπου βασιλεύει ο χυδαίος ατομικισμός, κάτι τέτοια είναι ψιλά γράμματα!!
Συμπέρασμα: οι ευθύνες του κράτους βεβαίως υπαρκτές. Αλλά και οι αντίστοιχες ημών των πολιτών μεγαλύτερες! Το κράτος, μέσα στον γενικότερο πανικό και την τεράστια κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού, τι να πρωτοσκεφτεί; Ο απλός πολίτης όμως μπορεί εμπράκτως να δείξει την αλληλεγγύη του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είδα να εφαρμόζεται ένα ωραίο ρητό, που κυκλοφορεί τώρα τελευταία: «Ο λαός σώζει τον λαό». Εκτός κι αν τους μάχιμους πυροσβέστες δεν τους θεωρούμε λαό.
