Κύριε διευθυντά
Η έκρηξη σε αποθήκη πυρομαχικών της Πολεμικής Αεροπορίας στη Νέα Αγχίαλο, μου επαναφέρει στη μνήμη παρεμφερές γεγονός που έζησα παιδί, 9 ετών, στην Αθήνα, στις 6 Απριλίου 1941. Με τον πατέρα στρατιώτη στην πρώτη γραμμή όπου εκδηλώθηκε η γερμανική επίθεση στη Μακεδονία, βρισκόμασταν στο σπίτι μας, στα Εξάρχεια, με τη μητέρα και τον αδελφό μου 3 ετών. Σε προχωρημένη νυκτερινή ώρα, μας ξύπνησαν δυνατές δονήσεις, σαν να επρόκειτο για σεισμό, και εκκωφαντικοί θόρυβοι. Επρόκειτο για το ωστικό κύμα που προκάλεσε η ανατίναξη βρετανικού πλοίου φορτωμένου με πυρομαχικά και άλλα εκρηκτικά υλικά, από βομβαρδισμό της γερμανικής αεροπορίας στο εσωτερικό λιμένα του Πειραιά.
Τρομαγμένοι, βρεθήκαμε με άλλους γείτονες στο υπόγειο καταφύγιο πλησίον πολυκατοικίας, όπου, λόγω της πολυκοσμίας, απαγορεύονταν οι ομιλίες για να μην καταναλώνεται το λιγοστό οξυγόνο.
Η Αθήνα, κηρυγμένη ανοχύρωτη πόλη, δεν είχε βομβαρδιστεί, ακούγαμε όμως τις εκρήξεις από πληττόμενους κοντινούς στόχους γύρω από την πόλη, και τους κρότους του δικού μας αντιαεροπορικού τοποθετημένου στους αθηναϊκούς λόφους.
