Κύριε διευθυντά
Ως αναγνώστριά σας, απολαμβάνω ιδιαίτερα τις σαββατιάτικες επιστολές των αναγνωστών σας, που αναφέρονται στο παρελθόν.
Δυστυχώς, όσο είμαστε νέοι, νομίζουμε ότι θα ζούμε αιώνια, τόσο εμείς, όσο και οι αγαπημένοι μας. Συνήθως σε μια μεγαλύτερη ηλικία, αρχίζουμε να νιώθουμε τα κενά στις γνώσεις μας σχετικά με την οικογένεια ή την επιχείρησή μας ή ακόμη και με τον τόπο κατοικίας μας και ξαφνικά – είναι αργά. Ανακαλύπτουμε ότι εκείνοι που ήξεραν, δεν είναι πια κοντά μας, ή μεγάλωσαν και δεν θυμούνται.
Επίσης, με την τεχνολογία ο χρόνος περνάει γρήγορα και οι μνήμες ξεχνιούνται. Παρά τα σύγχρονα μέσα, όπως τα κινητά τηλέφωνα με τις κάμερες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι μνήμες φεύγουν μαζί με τις γενιές των γονιών μας, αφήνοντας πίσω τους ένα μεγάλο κενό, καθώς και νέους ανθρώπους, που μπορεί να παίζουν στα δάχτυλα την τεχνολογία, αλλά δεν έχουν ιδέα για το πώς έζησαν οι παππούδες και προπάπποι τους. Η μία είδηση ή φωτογραφία διαδέχεται την άλλη και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έχει ήδη χαθεί.
Θα ήθελα να παρακινήσω τους αναγνώστες σας να καταγράψουν τις δικές τους –προσωπικές, οικογενειακές, επιχειρηματικές– ιστορίες. Είναι μια διαδικασία δημιουργική, διασκεδαστική, ακόμη και λυτρωτική, και πιστεύω ότι είναι κάτι που έχουμε όλοι μια υποχρέωση να κάνουμε, γιατί τελικά, οι πολλές, προσωπικές ιστορίες του καθενός μας αποτελούν μέρος της ιστορίας της πατρίδας μας.
Εμείς στον Ελευθερουδάκη την ενέργεια αυτή την ονομάζουμε «Γράψε, Μπορείς!».
