Κύριε διευθυντά
Διδασκαλίες ονομάζονταν οι παραστάσεις των τραγωδιών που έπειτα από διαγωνισμό επιλέγονταν για να παρουσιαστούν κατά τα «εν άστει ∆ιονύσια» στην αρχαία Αθήνα, και για να διευκολυνθούν οι άποροι θεσμοθετήθηκαν τα «θεωρικά», ποσό για να πληρώνουν το εισιτήριο. Παρακολουθήσαμε στο κατάμεστο αρχαίο θέατρο του Κουρίου, στην Κύπρο, τον Ευριπίδου «Ιππόλυτο», σε σκηνοθεσία της κ. Κατερίνας Ευαγγελάτου. Η προσπάθεια πρωτοτυπίας παρέσυρε τη σκηνοθέτιδα σε εσκεμμένη, προκλητικά αμφισβητήσιμη διαφοροποίηση της κλασικής τραγωδίας και χρήση εξεζητημένων σκηνοθετικών μέσων. Η επιλογή και προετοιμασία των κυρίων χαρακτήρων, μάλλον πρόχειρη και ατυχής. Εξαιρετικά ενοχλητική, θεατρινίστικη και απαράδεκτη και η κίνηση της Αφροδίτης και πολύ προκλητική στις κινήσεις της. Και στο τέλος, χωρίς να αλλάξει την ουσιαστική της εμφάνιση, με γελοίο τρόπο η μετατροπή της σε θεά Αρτεμη. Κυριολεκτικά μας μετέφερε σε νυκτερινό κέντρο του χαμηλότερου επιπέδου. Ανεξήγητη και η δίκην φωτορεπόρτερ συνεχής βιντεοσκόπηση άσχετων κινήσεων από την Αφροδίτη, με ένα τσιγάρο στο στόμα, και η άχρηστη μεγάλη οθόνη με τις κακάσχημες εναλλασσόμενες φιγούρες. Πολύ καλή, ωστόσο, στον ρόλο και στην εμφάνισή της η τροφός, ήταν το μοναδικό σημαντικό πρόσωπο. Οι δύο ομάδες των χορικών ελάχιστα χρησιμοποιήθηκαν σύμφωνα με το κείμενο, το οποίο προφανώς δεν γνώριζαν. Σχεδόν δεν ακούστηκαν εκλεκτά τμήματα των χορικών του βάναυσα κατακρεουργημένου και βανδαλισμένου ευριπίδειου έργου. Αντί κάποιων αρμονικών κινήσεων, τα μέλη του χορού, με ακατάστατες κινήσεις, σαν «καλικάντζαροι», πέφτουν και σηκώνονται στην ορχήστρα και κάποτε ξαπλώνουν. Αλλά αυτό που διέγραψε τα κάποια θετικά στοιχεία ήταν η κατάληξη των δύο ομάδων, που υποτίθεται ήταν ο χορός, λίγο πριν από την τραγική κατάληξη. Εισέρχονται στην ορχήστρα τα αγόρια και κορίτσια των δύο ομάδων και προχωρούν σε ένα απροσδόκητο, ανεξήγητο, χυδαίο, κατάπτυστο «στριπτίζ», που στοχεύει να ικανοποιήσει τα κατώτερα λαϊκά ένστικτα. Ξεγυμνώνονται, αφαιρούν κάθε κάλυμμα του σώματος, μένοντας όπως τους γέννησε η μάνα τους, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να κρύψουν τη χυδαία γυμνότητά τους, κινούνται αργά περιστρεφόμενοι περί τον εαυτό τους προκειμένου να μη χάσει κανένας θεατής το εξοργιστικά απαράδεκτο πορνογραφικό θέαμα. Κατάπληκτοι μένουμε όλοι, άφωνοι.
Τελικά δεν θα αναγνώριζε ο Ευριπίδης την τραγωδία που έγραψε. Αλλά η αρμόδια υπουργός Και δεν είναι η πρώτη περίπτωση. Εχω σημειώσει και άλλοτε, και ειλικρινά το πιστεύω, ότι ο κάθε δημιουργός καλλιτεχνικών έργων ή κειμένων είναι ελεύθερος να εκφράζεται όπως θέλει. Ζούμε σε δημοκρατία. Ας σεβαστούν, ωστόσο, τις επωνυμίες τουλάχιστον κλασικών έργων και των τραγωδιών. Ας παρουσιάσουν το δικό τους έργο σε ιδιωτικό χώρο. Τα «εν άστει Διονύσια» στην αρχαία Αθήνα είχαν επιλεγεί για να «διδάξουν» και να ψυχαγωγήσουν, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης, τους Αθηναίους πολίτες.
