Κύριε διευθυντά
Με αφορμή πρόσφατο (11/7/2023) άρθρο της ειδικής συντάκτριας της εφημερίδας κ. Ιω. Μάνδρου, διαβάζω πολλά σχόλια για τη λειτουργία της πολύπαθης ελληνικής ∆ικαιοσύνης και τους ρυθμούς της.
Θεωρώ μέγιστον όνειδος για την απονομή της ποινικής δικαιοσύνης στη χώρα μας τη συνολική «εν εκκρεμοδικία» παραγραφή των ποινικών αδικημάτων της υποθέσεως Novartis. Η συνέχισις του τρόπου διεξαγωγής των ποινικών δικών δημιουργεί φόβους επαναλήψεως του «κακού» για εν εξελίξει πολυπρόσωπες δίκες με ευθύνη κυρίως των εμπλεκομένων δικαστικών λειτουργών.
Ο μάρτυς είναι μέσον αποδείξεως τού κατηγορητηρίου και καταθέτει περί «επίδικων» γεγονότων που υπέπεσαν στην αντίληψή του. Τίποτε άλλο. Οι επιζώντες, οι συγγενείς τους και οι τραγωδίες τους είναι συμπαθείς, αλλά οι μαρτυρίες πρέπει να αφορούν ευθέως τα δικαζόμενα γεγονότα και τους παρόντες κατηγορουμένους με άμεση γνώση του μάρτυρος. Δεν επιτρέπεται να καλούνται ως μάρτυρες όλοι οι κάτοικοι των πληγεισών περιοχών, παρόντες στον «τόπο του εγκλήματος» ή και όχι. Το ίδιο και για τους συγγενείς των θυμάτων και των παθόντων. Ετσι, διαιωνίζονται οι δίκες και παραγράφονται τα αδικήματα.
Μία πραγματική πρακτική αδυναμία στον μηχανισμό απονομής της ποινικής δικαιοσύνης στις πολυπρόσωπες δίκες είναι η σχεδόν παντελής απουσία κατάλληλου μεγέθους αιθουσών για τους πολυπληθείς παράγοντες της δίκης, κατηγορουμένους, παθόντες, υπερασπιστές και μάρτυρες.
Αυτή την εποχή, υπάρχουν στην Αθήνα πολλές αίθουσες κινηματογράφων και θεάτρων που δεν χρησιμοποιούνται. Με μικρό κόστος και σε σύντομο χρονικό διάστημα, δεν θα μπορούσαν να διαμορφωθούν σε αίθουσες δικαστηρίων για τις πολυπρόσωπες δίκες;
