Κύριε διευθυντά
Η πολιτική αντιπαράθεση και τα διλήμματα που συνοδεύουν την υπό συζήτηση αναθεώρηση του άρθρου 16 δεν χρειάζονται, νομίζω, συστάσεις. Εχουν ομολογουμένως αγγίξει ευαίσθητες χορδές. Για κάποιον φοιτητή δημόσιου πανεπιστημίου σαν εμένα, όμως, ο προβληματισμός αποκτά έναν πιο άμεσα προσωπικό τόνο, αφού, έχοντας βιώσει την ανώτατη εκπαίδευση στο πετσί του, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί για το τι θα επιφέρει η σχεδιαζόμενη ιδιωτική της διεύρυνση. Μέσα από τη φοιτητική εμπειρία το ζήτημα απέκτησε για εμένα μια καινούργια διάσταση, την οποία θέλω να μοιραστώ αναφερόμενος χιουμοριστικά σε τρία στιγμιότυπα από τα βιώματά μου στη Φιλοσοφική Σχολή, όπου σπουδάζω Ιστορία και Αρχαιολογία και απ’ όπου δεν απουσιάζει ο «σουρεαλισμός» που συχνά χαρακτηρίζει την ελληνική πραγματικότητα. ∆εν εχθρεύομαι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τουναντίον. Ωστόσο, όπως θα καταλάβετε από τις παρακάτω ανεκδοτολογικές, πλην όμως αληθινές περιγραφές, έχω λόγους να ανησυχώ για τις ισορροπίες που θα δημιουργηθούν στο νέο status quo εάν η αναθεώρηση τελεσφορήσει.
Ας αρχίσουμε, λοιπόν, με το σκανδαλιστικό ερώτημα του τι κοινό μπορεί να έχει το αμφιθέατρο 440 ή 442 της Φιλοσοφικής με το Σπήλαιο του Διρού, το οποίο μάλιστα συνιστώ στους αναγνώστες να επισκεφθούν. Κι όμως, αν προσέξει κανείς την οροφή της αίθουσας, θα αντικρίσει με έκπληξη έναν τοσοδούλικο σταλακτίτη από συσσωρευμένο βρόχινο νερό και άλατα, ίσως παραπάνω από έναν, οι οποίοι μάλλον έχασαν τον δρόμο τους για το Τμήμα Γεωλογίας, που βρίσκεται στην άλλη άκρη της Πανεπιστημιούπολης.
Σειρά έχει ένα μάθημα Αρχαιολογίας, στο οποίο ο καθηγητής μετά έναν αστεϊσμό του χτύπησε απαλά το χέρι του στην έδρα, δίπλα στον υπολογιστή του, για να μας επαναφέρει στην τάξη. Μάταιος κόπος, αφού κάθε φορά που το χέρι άγγιζε την έδρα, η προβολή της παρουσίασης του μαθήματος άλλαζε χρώμα, από άσπρο σε κίτρινο, σε κόκκινο και ούτω καθεξής, κάνοντας το σκηνικό να θυμίζει περισσότερο ντισκοτέκ των ’80s παρά αμφιθέατρο πανεπιστημίου. Υποψιάζομαι ως υπαίτιους τα απαρχαιωμένα καλώδια και υποδοχές σύνδεσης με τον προβολέα…
Αποκορύφωμα της τριλογίας αποτελεί η ιστοσελίδα του «Γραφείου Διασύνδεσης» του ΕΚΠΑ, όπου μια ανακοίνωση μας προέτρεπε να εγγραφούμε για να συνδεθούμε με την αγορά. Πέρα από το ότι ο μόνος διαθέσιμος μέντορας στη συναφή σελίδα ήταν το «πρότυπο μέντορα», με το ανύπαρκτο τηλέφωνο και email του, στη φόρμα αναζήτησης ακαδημαϊκών συμβούλων φιγουράριζε ένα απόσπασμα –στα λατινικά (!)– αναφερόμενο στην ανάγκη για τη φροντίδα του «ασθενή», η οποία όμως θα γίνει σε στιγμή πολλής δουλειάς και πόνου (!). Κι έμεινα να αναρωτιέμαι: πρόκειται για κάποιο σχόλιο πάνω στο φλέγον θέμα της κατάστασης του ΕΣΥ ή μήπως αναφέρεται στον πόνο του φοιτητή που προσδοκά ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία όντως θα διασυνδεθεί με την αγορά και θα αποκτήσει καθοδήγηση; Εντέλει βρήκα ότι πρόκειται για κείμενο που χρησιμοποιεί το Word σε ημιτελείς σελίδες, ίσως ακριβώς επειδή είναι ακαταλαβίστικο.
Μη με παρεξηγείτε. Δεν θέλω να υποτιμήσω το δημόσιο πανεπιστήμιο, στο οποίο υπάρχουν εξαιρετικοί άνθρωποι και καθηγητές που διεξάγουν αξιόλογο έργο παρά τις δυσκολίες. Το αγαπώ και το σέβομαι παρότι δεν διστάζω να το διακωμωδήσω. Εξάλλου, το χιούμορ είναι ένα μέσο να ξορκίσει κανείς ό,τι του προκαλεί ανασφάλεια. Εδώ, όμως, έγκειται και η ουσία του ζητήματος. Εχοντας βιώσει τις ελλείψεις στην υποδομή, στην οργάνωση και στην καθοδήγηση προς τον φοιτητή στα δημόσια πανεπιστήμια, οφειλόμενες στην απουσία πόρων και σχεδιασμού, αισθάνομαι κάπως άβολα στο άκουσμα των περί άρθρου 16. Αισθάνομαι εκτεθειμένος. Τα επιχειρήματα της κυβέρνησης θολώνουν και απομακρύνονται στον ορίζοντα του μυαλού μου, αφού η απτή πραγματικότητα έρχεται να κατακτήσει το εγκεφαλικό μου προσκήνιο. Το ερώτημα για εμένα δεν είναι εάν πρέπει ή όχι να δημιουργηθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα. Είναι εάν το κράτος μπορεί –και θέλει– να διασφαλίσει την ανταγωνιστικότητα των δημοσίων πανεπιστημίων απέναντι στο αντίπαλο δέος που σκοπεύει να προωθήσει, κάτι που ισοδυναμεί με το να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Προσωπικά πιστεύω πως από σεβασμό και μόνο στο ιδεολογικό και πρακτικό βάρος της δημόσιας παιδείας στη χώρα μας, αλλά και στους χιλιάδες φοιτητές σαν κι εμένα, είναι κάτι που οφείλει να πράξει ως ένδειξη εντιμότητας.
