Κύριε διευθυντά
Με αφορμή τον ∆εκαπενταύγουστo, το αποκορύφωμα της πίστης στην Παναγία, να μια αληθινή ιστορία για ένα τάμα, που δείχνει πως το καλό ανταποδίδεται, με τρόπο απροσδόκητο πολλές φορές.
Οταν η γιαγιά μου η Σταυρούλα ήθελε να κάνει ένα κοριτσάκι μετά τα δύο αγόρια που είχε, παρακάλεσε την Παναγία, κάνοντας τάμα, ότι, αν γεννούσε κοριτσάκι, θα υιοθετούσε και ένα κοριτσάκι από το βρεφοκομείο. Οταν λοιπόν γέννησε κοριτσάκι, συνεπής προς την υπόσχεσή της, υιοθέτησε και το κοριτσάκι από το βρεφοκομείο, το οποίο ονόμασε Μαρίκα. Λίγο αργότερα ο άντρας της πέθανε και έμεινε μόνη, χήρα με τέσσερα μικρά παιδιά. Δουλεύοντας και με τη μικρή σύνταξη από τον άντρα της και τη βοήθεια των γιων της, που παράλληλα με το σχολείο δούλευαν και αυτοί, κατάφερε να τα μεγαλώσει. Η Μαρίκα, που δεν έπαιρνε τα γράμματα, αλλά που της άρεσε να τρώει, έγινε μανάβισσα στην αγορά, όπου ήταν και η μόνη γυναίκα, γνωστή ως «Η Μαρίκα η χοντρή». Με τη στεντόρεια φωνή της διαλαλούσε το εμπόρευμά της και συναγωνιζόταν επάξια τους άντρες συναδέλφους της.
Ηρθε ο πόλεμος και η Κατοχή, δουλειές δεν υπήρχαν, τα τρόφιμα λιγοστά, με το δελτίο, οι άνθρωποι αρρώσταιναν ή πέθαιναν από την ασιτία, και τότε ήταν η Μαρίκα που έβρισκε και τους έφερνε να τρώνε, ακόμη και βούτυρο φρέσκο που ήταν είδος πολυτελείας εκείνη την εποχή. Και αυτή ήταν η ανέλπιστη ανταπόδοση του καλού που της είχε κάνει η γιαγιά μου πιστεύοντας στο καλό που της είχε κάνει η Παναγία.
