Κύριε διευθυντά
Η έκρηξη της οπαδικής βίας, με έναν ακόμη άδικο θάνατο, του νεαρού φιλάθλου της ΑΕΚ Μιχάλη Κατσουρή, έχει συγκλονίσει. Η συγκεκριμένη μάλιστα περίπτωση έχει λάβει και πολιτική διάσταση, με μια κρίση πλέον στη σχέση Ελλάδας και Κροατίας (όπου άλλωστε σοβούν ιστορικές αντιπαραθέσεις). Εχουν συλληφθεί και προφυλακισθεί δεκάδες χούλιγκαν χωρίς να έχει γίνει ακόμα δυνατό να εντοπιστεί ο φυσικός αυτουργός της δολοφονίας. Οι ανακριτικές αρχές προχωρούν το έργο τους αξιοποιώντας το οπτικό και γενετικό υλικό καθώς και κάθε άλλο στοιχείο που μπορεί να καταδείξει τον ένοχο.
Θέλω όμως να σημειώσω μια άλλη διάσταση του θέματος. Ο άτυχος Μιχάλης, τραυματισμένος κρίσιμα και αιμορραγών, αλλά έχοντας ακόμα τις αισθήσεις του, κατέφυγε σε ένα κατάστημα για να προστατευθεί από τους διώκτες του. Ειδοποιήθηκε άμεσα το ΕΚΑΒ, το οποίο ήρθε λίγη ώρα αργότερα (τα υπόλοιπα είναι γνωστά). Ηταν όμως εφικτό, με συγκεκριμένους –και όχι ιδιαίτερα δύσκολους– χειρισμούς, να επιτευχθεί μια αιμόσταση, μέχρι να καταφθάσει η διασωστική ομάδα, ώστε να έχει σωθεί η ζωή του. Προφανώς κανένας από τους παρισταμένους εκεί, δεν ήξερε / δεν μπόρεσε να κάνει κάτι πέρα από το να καλέσει αμέσως το ΕΚΑΒ.
Ανάλογα, βλέπουμε καθημερινά περιστατικά στα οποία χάνονται άδικα ζωές λόγω πνιγμών, τροχαίων, πυρκαγιών και άλλων συμβάντων.
Ετσι, έρχομαι στο βασικό θέμα. Οι «ειδικές γνώσεις» που απαιτούνται για να σωθεί άμεσα μια ζωή σε κίνδυνο (όχι σε όλες, αλλά σε πολλές περιπτώσεις) δεν είναι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο να το μάθει κανείς. Απαιτούνται συγκεκριμένοι χειρισμοί και κοινή λογική. Ιδανικά, αυτό μπορεί να γίνεται αντικείμενο εκπαίδευσης, ακόμα και από το Δημοτικό Σχολείο. Απαιτείται ψυχραιμία, γνώση και σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή. Κυρίως όμως, να μην είναι η πρώτη (και τελευταία) σκέψη το πώς θα έρθει άμεσα το κράτος – προστάτης – από μηχανής θεός, να μας σώσει.
Κάτι επίσης ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, τους τελευταίους μήνες είναι πολλά τα περιστατικά παράσυρσης πεζών. Πέρα από την αδιαμφισβήτητη εγκληματική ευθύνη πολλών οδηγών, δεν έχει επισημανθεί αρκετά η ανάλογη ευθύνη και απροσεξία, σε πολλές περιπτώσεις, των ίδιων των πεζών. Η οδική αγωγή, στην οποία ήδη εκπαιδεύονται οι μαθητές, σαφώς πρέπει να περιλαμβάνει και την πλευρά του πεζού, ο οποίος με προσωπική ευθύνη διασχίζει δρόμους σε ημίφως ή μιλώντας στο τηλέφωνο ή βλέποντας προς την αντίθετη πλευρά των επερχομένων αυτοκινήτων κ.λπ. Δεν είναι μόνο ευθύνη του «άλλου» να τον προσέξει και να τον προστατεύσει αλλά και ευθύνη δική του να προφυλάξει τον εαυτό του.
Τελικά, υπάρχουν τρεις έννοιες-κλειδιά που θωρακίζουν τόσο την ατομική μας ασφάλεια, όσο –και σε ένα βαθμό– την κοινωνική συνοχή. Πρόκειται για την κοινή λογική, την αγωγή και τον σεβασμό (του εαυτού και του άλλου).
Στη χώρα μας, οι τρεις αυτές έννοιες είναι τα βασικά μας ελλείμματα.
